26/07 dag 2, Vancouver

Het tijdsverschil met Canada werkte vannacht in ons voordeel. Nederlandse tijd om half 6 s’ochtends brak naar bed betekende half negen s’avonds Canadese tijd met de kippen op stok. Afgesproken werd om 09.15 te verzamelen voor het ontbijt, maar om 8 uur was iedereen al uitgerust en wel. Heerlijk ontbijt in de als ontbijtruimte omgeturnde Ierse pub. Dick dacht blijkbaar dat hij de rest van de dag niets meer zou krijgen, dus bleef tot sluitingstijd alsmaar nieuw eten halen. Eieren met spek, lekker man. Maar nog steeds was er het probleem van die vele bagage ehh die te kleine kamer. Dorine trok haar meest hulpbehoevende gezicht en na veel vijven en zessen was het geregeld. Tegen een kleine meerprijs kunnen de Schilties vanavond in een pakhuis ehh suite slapen.
Na het uitgebreide ontbijt hebben we nog een poosje in de hotellobby gewacht. Gewacht tot het droog werd. Het regende namelijk pijpe(n)stelen. Daar waren overigens wel op voorbereid want de paraplu’s waren binnen handbereik. Toen het goed en wel droog werd gingen we op pad. Op naar Granville Island. Niet heel ver bij ons hotel vandaan. Straatje uit, over de brug naar links en daar moesten we zijn. Erg enthousiast konden we er niet van geraken. Niet veel te beleven, naar wij dachten. Het weer was wat opgeknapt en we zochten een terrasje. Nergens. Ja, een. Maar die deden ze niet open omdat meer slecht weer in aantocht zou zijn. Na nog wat andere paadjes met vooral kleine zaakjes in kunst enzo afgelopen te hebben, stonden we op het punt hotelwaarts te keren. Dick tuurde nog maar eens een keer op de plattegrond (hij was tenslotte reisleider van de dag) en kwam tot de conclusie dat er nog ergens een public market was in een deel waar we nog niet geweest waren. Dat was een goed idee. In dat gebied was nog wel het een en ander te doen. Een overdekte markt met veel fruit, vlees en vis. En eettentjes. Niet onbelangrijk want sinds Dick niet meer rookt is het eerste waar hij nu op let wanneer hij ergens aankomt, is of er wel ergens eten te halen is. Na dus wat gegeten te hebben (“nee, op de markt wordt er geen alcohol verkocht”), gingen we informeren bij een steiger waar taxibootjes af en aan voeren. Voor een paar CAD konden we in de buurt van China Town uitstappen. Maar gelukkig was precies naast die steiger een terras en zo waar nog een tafel vrij voor ons zevenen. Het dorstige gezelschap zat nog niet of er kwam een mevrouw aan die tot haar grote spijt moest zeggen dat er geen ‘ minors’ (minderjarigen, lees: 19 jaar of jonger) toegestaan werden. Dat is nu eenmaal de wet. Terrassen en bars met een alcoholvergunning zijn alleen voor 19+. Konden we dus weer opzouten. Dan maar meteen de boot genomen richting China Town. Leuk tochtje met een soort Eftelingen boot. Konden meer dan 20 man op, maar met 1 bemanningslid mochten er maar 11 passagiers mee. Ze zijn wel van de regeltjes, hier in Canada. Uitstappen bij het stadion van de Whitecaps en hobbelen maar weer. China Town is hetzelfde als vrijwel elke andere stad met een Chinese wijk. Je verwacht er altijd wat meer van. Maar goed, in de gidsen staat dat het een van de hoogtepunten is, dus dat kunnen we in ieder geval afvinken. Om nou helemaal weer terug richting hotel te moeten lopen, leek ons wat te gortig. Nog steeds dorstig, waren we gericht op een restaurant in de buurt van het hotel waar we wel wat konden drinken. Voor restaurants geldt de 19+ regel kennelijk niet. Of zoiets. We zochten en vonden een bushalte en via een snelle check op internet wisten we dat we gewoon kaartjes konden kopen bij de chauffeur. Bussie kwam al gauw. Gaat u naar downtown? Ja zeker, dus instappen maar. Beurs trekken om te betalen, blijkt dat je alleen met muntgeld kunt betalen in de bus. Grrrmmmpfff!*#. Uitstappen maar weer. Rare jongens, die Canadezen. Werd dus alsnog een pittige wandeling., maar het Canadian beer smaakte des te beter. ’s Avonds een rondje door het restaurantdistrict gelopen, maar de meeste buitenplekken waren bezet. Zo kwamen we uiteindelijk aan bij het eerste restaurant waar we, deels binnen gezeten, heerlijk gegeten hebben. Na het afzakkertje in de Ierse – met live muziek en het brandalarm wat afging, maar waar niemand wat op uit deed – doken we voldaan in onze bedden.