03/08 dag 10, Banff

Medical report 2: redelijk geslapen. Vandaag maar even kijken hoe het gaat. Het plan is om meteen na de grizzly express naar het ziekenhuis oid te gaan. Dorine ziet het niet zo zitten dat Jurgen de rest van de vakantie moet rijden. We zijn goed voorbereid op reis gegaan en in de doe-het-zelf-bij-thuisoperaties-kit zat waarlijk een mitella. Het bleek een ding te zijn als zo’n houten ligstoel. Een hoop gepruts , alles werd ondersteund behalve mijn schouder. Ten langen leste ging Dorine advies halen bij Mariette. Zij wist hoe het moest. Het advies opvolgend zat de mitella voor mijn linker oog en achter mijn rechteroor langs. Zal eerder aan de uitvoering dan aan de instructie gelegen hebben. Werkt dus niet. Af met dat ding. Dan maar een pilletje extra.
Eerst naar de camping van de buren. Zowaar meteen 2 plekken naast elkaar. Het was pas half tien en ze waren nog bezet zodat we met 2 RV’s richting de kabelbaan moesten. Het was nl wat asociaal om een van de RV’s ergens op een lege plek op de camping achter te laten om er met 1 verder te gaan. Dorine had eerder al een foldertje gehaald waarop stond waar we moesten zijn. Het was niet ver weg en er was nog volop plek. We parkeerden de RV’s op een herenplaats en ik meende vaag in een ooghoek een bord te zien waarop stond dat je maximaal 4 uur mocht parkeren. Op naar de ticketverkoop en Dick en ik sloten ons met de creditcard in de knuist (altijd spannend of de limiet al opgebruikt is) aan bij een van de rijen. Halverwege meldde Dorine zich met een zorgelijke blik. Ze had het foldertje nog een goed bestudeerd en het leek niet veel meer te zijn dan een ritje van 8 minuten naar de top waar je een onvergetelijk uitzicht zou kunnen genieten voordat je weer terugging. En dat voor 40CAD de man. Gelukkig was er gratis wifi en Jurgen zocht via internet op hoe het nu eigenlijk zat met die Grizzly express.
Na wat zoekwerk werd ons duidelijk dat deze gondola in – jawel! – Lake Louise zou zijn. Moesten we weer 55 km terugrijden. We kwamen hier tenslotte wel voor dus met zijn allen in de RV van de Schilties en mijn RV op de herenplaats achterlatend. Daar gingen we weer, hopend dat het niet zo druk zou zijn als gisteren. Aangekomen bij de inmiddels bekende afrit, was het weliswaar niet zo druk, maar we waren zeker niet de enigen. Die verkeersregelaar had inmiddels wortel geschoten op het kruispunt en wees ons weer dezelfde weg. Mariette en Norman zagen op een bord dat het skigebied juist de andere kant was en Jurgen had de google maps pagina nog openstaan en concludeerde eveneens dat we de andere kant op moesten. Dick wordt steeds handiger met het keren van de RV en hij kon nu volstaan met 2 keer steken. Bij de skilift aangekomen, leek het er inderdaad op dat we hier goed waren. Een kaartje voor 32 CAD pp, en we konden zo doorlopen. Waren we niet gewend, wel zo prettig. Het was een kabelbaan met een 4-stoeltjes lift en her en der een dichte gondel. Dick vond dat het wel erg steil omhoog ging en prefereerde de dichte bak. Aangezien hij de enige was, sloot hij zich toch maar aan bij de open-stoeltjes-tijgers of nee, beren natuurlijk. Onderweg had hij – angst gedreven waarschijnlijk – het hoogste woord. Niet alleen keken de andere liftgangers enigszins verstoord om zich heen, ook wisten we vrijwel zeker dat we nu geen enkele grizzly meer zouden scoren. Boven aangekomen kwamen we terecht in een oploop van mensen die met kijker en camera’s met superlenzen naar een plek ergens hoger op de berg zaten te turen. Kirsten vond het ook spannnd. Eindelijk zou ze dan een beer kunnen schieten. Moest er nog wel iemand zijn om die beer vast te houden. Omdat Dick het geweer vergeten was ging het hele feest niet door. Jammer. De Zaalties stonden met de handen in de zakken omdat de accu van de Sony leeg was (volgens Dr. Dick komt dat omdat met 110V minder geladen wordt dn met 220V. We waren met de Schilties RV dus de reserve bat lag netjes in de Zaalties RV op die herenplek bij de Banff Gondola. Niet voor een gat te vangen werd de camera van Sabrina tevoorschijn gehaald. Schuifje open en on/of knopje ingedrukt. Gebeurde niks. Ook leeg. Daar sta je dan. Dure camera gekocht en op een van de hoogtepunten afhankelijk zijn van de camerakunsten van Dirk. De nachtmerrie van elke fotograaf. Maar goed. Er bleek een vrouwtjes grizzly redelijk vlakbij te staan en kwam op een gegeven moment in beweging. Wat een toevaltreffer. Gedurende ongeveer een half uur konden we de bewegingen van de beer redelijk goed volgen. Gelukkig nam Norman de very-high-tech-camera-uit-2006 van Dick over om een stukje te filmen. Zouden we dan toch nog wat aan overhouden? Iets van: gelukkig hebben we het filmpje nog. Let’s hope and pray. De beer liep hoger de berg op en verdween uit zicht. We prezen onszelf voor deze uitstekende timing en vertrokken weer met de lift naar beneden. Op de heenweg was de lift nog vrijwel leeg, op de terugweg zagen we dat er nu massa’s mensen naar boven gingen. Allemaal hopend op hetgeen wij daadwerkelijk gezien hebben. Eerst al de killer whales en nu de grizzly. What’s next? Weer terug bij de RV nog even checken of we alles hebben. Telefoon meteen ook even gecheckt. Gemiste oproep. Nummer uit Canada. Hmmm? Wie kent mijn nummer hier? Wegsteken dat ding en rijden maar. Onderweg gestopt om te picknicken. De cashcontrol neemt met de dag toe.
Terug richting Banff gingen Dorine en ik naar het ziekenhuis gaan en de rest ging boodschappen doen om ons op de terugweg op te pikken en door te gaan naar de Zaalties-RV. Medical report 3: Bij het ziekenhuis moesten we ons eerst melden bij de receptie die ons doorverwees naar een wachtkamer waar een arts een intake zou doen. Er was maar een patient voor ons en al snel nam ik plaats. De arts nam de bloeddruk, hartslag en temperatuur op (door met een apparaat over mijn voorhoofd en slaap te strijken. Wat doen wij dan eigenlijk ingewikkeld?) en vroeg ondertussen een aantal vragen, waaronder waar we vandaan kwamen. Ze verwees ons terug naar de receptie waar we een formulier onder de neus kregen. De mevrouw vertelde meteen even de tarieven. Behandeling in het ziekenhuis kost 772 CAD, onderzoek door een arts 200 CAD en counting nog buiten de gebruikte apparatuur en medicatie. Daar krijgt een paard de hik van en ik kreeg meteen een kramp in mijn rechter schouder as well. Ik stamelde eerst even met mijn verzekering contact op te willen nemen en naar buiten lopend was ik eigenlijk van plan meteen de pleiterik te maken. Dorine drong erop aan toch nog even te informeren naar een adres van een huisarts achtig iets en onder het aanhoren van de waarschuwing dat het volledig onze eigen beslissing was wanneer we weg gingen, verlieten we spoorslags het ziekenhuis. Telefoon er even bij gepakt om Jurgen te laten weten dat we klaar waren. Wacht! Een voicemailbericht. Van dat Canadese nummer. Toch maar even afluisteren. Een mevrouw van Cruise Canada (CC). Of we als de nondedju die RV weg wilden halen, anders werd hij weggetowd. Dat bericht was al van uren eerder. Ongeveer van 4 uur nadat we de RV geparkeerd hebben. Dat zal toch niet waar zijn? Het was inmiddels half 5 en ik wist zeker dat de RV al hoog en breed zou zijn weggesleept. Enigszins gestresst belde ik CC en zat eerst 10 minuten in de wacht voordat ik iemand aan de draad kreeg. De mevrouw wilde weten wat het nummer van de RV was. Weet ik veel! Het is de RV waarmee wat was met het parkeren! Ohh! Dat ding in Banff, wist ze meteen. Ja die ja. Ik moest mij maar melden bij de officer ter plaatse. Officer ter plaatse? Waar ging dit eindigen? Zodra Ernst (lees: Dick), Bobby (lees: Mariette) en de rest bij het ziekenhuis aankwamen, stapten we in en gingen richting parkeerplaats. Dick genoot hoorbaar van de omgeving (sinds wanneer interesseert hij zich daarvoor?) en hoopte dat ze onze RV naar Calgary hadden afgesleept. Lachen joh! Aangekomen bij de parkeerplaats (stervensdruk, alles vol, ook langs de weg) stapte ik uit om aan de mannen met hesjes stoer te vragen wat nu eigenlijk het probleem was. Begon die man een heel verhaal over de capriolen van de RV van Dick. Die was op een gierend druk punt bezig te oefenen om met een RV te keren op de weg. Nu was heel Banff afgesloten en dat kon toch niet zo volgens de officer. Ik zei hem dat het mij veelmeer ging om die RV waarvoor door CC gebeld was. Oh die! Hij zei niet veel meer dan een afgemeten ‘ give it a go’. Wat had dat te betekenen? Afgesleept? Wielklem? Bekeuring? Bij de RV aangekomen even een rondje eromheen gelopen. Niks aan de hand. Jan Boskamp zou zeggen: ze hebben met mijn #$5^ lopen spelen. Rare jongens die Canadezen. Opgelucht naar de camping waar we heerlijk geBBQd hebben. MR 4: Een 75mg diclo weggeslikt met een blikje Molson Canadian. Daar zal ik wel van opknappen, heb sowieso al het idee dat het beter gaat. Maar even wegblijven van de medische voorzieningen hier. De wind steekt vanavond wat op en af en toe druppelt het een beetje. Voorspellingen waren eergisteren dat het de komende 3 dagen slechter weer zou zijn. We hebben nu al dagen geen internet en zijn dus niet meer op de hoogte van het laatste nieuws. Morgen weer een reisdag. Nu gaat het op naar Jasper.