11/08 dag 18, Smithers

De rit naar het plaatsje Smithers zou ongeveer 380km zijn. Met andere woorden, we hadden een behoorlijke reisdag voor de boeg. Om een uur of half tien waren we gereed voor vertrek en het eerste doel was een tankstation. Met allebei de RV’s volgetankt vervolgden we onze weg. We waren nog niet goed en wel de stad uit en zojuist het laatste stoplicht achter ons gelaten of Dorine riep: Daar!! Een beer!! In een flits zag ik de beer ook links van de weg half rennend een pad aflopen. Meteen natuurlijk ook de Schilties gewaarschuwd en we maakten meteen rechtsomkeer. Jurgen zat achterin en had hem ook zo snel niet kunnen spotten. Toen we terug op de plek waren waar we de beer gezien hebben, was het leeg. Geen beer meer te zien. Het nadeel van zo’n grote RV is dat je dan niet snel even een weggentje in kunt rijden om nog wat verderop te kijken. Je weet nooit of je dat slagschip ooit nog weer gedraaid krijgt. De Schilties kwamen er ondertussen ook aan, maar we moesten helaas weer terug op weg naar Smithers zonder de beer nog gezien te hebben. Het was weliswaar net buiten de stad, maar nog steeds wel in min of meer bewoond gebied. Je zou zo’n beest toch meer verder in wat meer verlaten gebied verwachten. Even later zag ik (als enige) nog 3 herten in de berm van de weg staan. He landschap was weer anders dan wat we tot dan toe gewend waren. Eerder glooiend dan bergachtig. Onderweg zie je vooral houten huizen, vrijstaand, op het oog slecht onderhouden, geen tuin, veel rommel om de deur. Al met al een kaal geheel. Niet zozeer arm, maar eerdere rommelig, alsof men dat totaal niet belangrijk vindt. Na enige tijd zie ik dat Dick plotseling even afremt. Dorine en ik kijken toevallig schuin links voor ons een onverharde weg in. Daar zien we, op wat grotere afstand, weer een beer de weg oversteken. Dick vraagt nog over de zwallekietallekie of dat een hert was. Nou dat was het niet, het was gewoon een beer. Dat was nog eens een goed eerste deel van de reis. Over de rest kan ik kort zijn. Het werd een saaie rit, waarin we helemaal niets meer gezien hebben. Om een uur of 1 stopten we voor een kop koffie. We zagen niet veel andere mogelijkheden dan een Subway en namen daar uit arren moede maar weer eens een regular coffee. Een stukje verder ook nog heel even gestopt in Houston (Nee, we didn’t have a problem) BC omdat de grootste vliegvishengel te zien was. Dat hadden we gezien op tripadvisor en mensen hadden dit als aanrader aangemerkt. Dat zagen wij niet zo en vervolgden spoorslags onze weg. Dat ding stond vlak bij een visitors centre (er zijn hier maar weinig plaatsjes en allemaal hebben ze zo’n centre, ondanks dat er in de meeste plaatsen werkelijk niets te doen is) en Dorine had nog even gevraagd of we in de buurt nog wat konden eten. We werden verwezen naar een typisch western restaurant even verder de weg op. Dat leek ons wel wat. Het weer was niet geweldig, bewolkt en fris, dus om nou uitgebreid langs de weg een broodje te gaan smeren, leek ons geen goed idee. We waren de enige gasten in de dining room van dat restaurant. Sfeerloos, kaal ingericht ding, maar de logger burgers waren heerlijk.
Nog een km of 80 te gaan naar de camping. Deze gemeentelijke camping zag er op het eerste oog keurig uit, vlak langs een rivier gelegen. Het kachelhout was gratis. Nog even de wasrooms gecheckt. Ai, tegenvaller. Zag er echt niet geweldig uit. Daar hadden we geen zin in. Het alternatief (vorige avond via internet opgezocht) was een Par3 and RV camping, vlak in de buurt. Ook prima camping aan de rand van Smithers. Wasrooms ook hier niet fantastisch, maar net aan acceptabel. We hadden ook niet veel zin meer om verder te zoeken. Campers geplaatst. Jurgen reed en we hadden een plekje waar hij kort moet draaien. Een RV heeft een draaicirkel van een tank, dus hij moest een keertje steken. Hier zit een soort Berkhouwer hier op 39. Die verkoopt ook het hout, is greenkeeper op de golfbaan en zit de hele dag te loeren of het allemaal wel goed gaat. "He can't drive!!" Brulde hij vanonder zijn partytent vandaan. Ouwehoer! Ging prima! We willen namelijk al tijd met de deuren naar elkaar toe staan. Tafels ertussen, praktischer en gezelliger. Toen Dick, om hetzelfde effect te bereiken, nog een extra rondje reed, snapte die Berkhouwer er helemaal niks meer van. Rare jongens, die Hollanders, zal hij wel gedacht hebben. Hout gekocht bij mevrouw Berkhouwer en brood gegeten. Telkens een wat lichte regen, dus het was een beetje behelpen. ’s Avonds bij het kampvuur warmden we een beetje op, of was het het laatste beetje whisky wat we mans maakte? Morgen kijken wat we gaan doen. Of alvast een eindje rijden richting Prince Rupert of een rondje golfen en toch nog een nachtje blijven? Kijken wat het weer gaat doen.