Maandag 12 augustus 2019 Memphis

Bij de aanmelding bij de camping hier kregen we een paar folders en wat andere kopietjes mee. Een van die kopietjes ging over de Sun Studio Shuttle Tour. Daar stond op dat er een free ride was van Graceland via Sun Studio naar Rock ‘n Soul museum vlakbij Beale Street. Verder werden ook pick up en drop off tijden genoemd. Free rides doen ze niet zo gauw hier in USA dus ik ben vanochtend eerst maar eens naar de receptie gegaan om te vragen hoe dat zat. Volgens de mevrouw bij de receptie was de shuttle gratis, maar daar was dan wel een tour door de Sun Studio aan verbonden van ongeveer 12 dollar pp. De shuttle vanaf de camping in Nashville was 10 dollar pp (retour welteverstaan), dus dat leek nog niet zo gek. Alternatief zou zijn om er met een camper zelf naar toe te rijden. Maar het was wat onduidelijk hoe en waar je dan zou moeten parkeren. En dan met 7 man in zo’n ding was ook niet meteen een aanlokkelijk verhaal. Dus we gingen voor de shuttle. De eerste mogelijkheid was 10uur en vervolgens gedurende bijna de hele dag elk heel uur. We mikten op 11 uur. Je kon niet reserveren dus het was een kwestie ‘first come, first served’. Wij net na half elf richting de taxi standplaats van Graceland. Een stukje van 200 meter maar totaal doorweekt kwamen daar aan. Het was echt nog een stuk warmer dan gisteren. Niet normaal gewoon. Er was een overkapte soort van wachtruimte met bankjes en tafeltjes. Daar zaten al in totaal een man of 7 wezenloos voor zich uit te kijken. Met ons erbij dus 14. Hopelijk zou het busje tenminste 14 personen kunnen vervoeren. Net na elf uur reed de shuttlebus het parkeerterrein op en konden wij instappen. Degenen die voor ons waren, stapten uiteraard als eersten in, daarna wij. Bij het instappen zagen we een bordje ‘Free ride’ nadrukkelijk bij de deur bevestigd. Zou het dan toch gratis zijn? De chauffeur inventariseerde wie er nog tickets nog had voor Sun studio. Paar handen de lucht in. Wij waren het niet per se van plan (sorry, Gerard...) dus bleven op onze handen zitten. Kijken wat er gebeurt. Bij Sun Studio aangekomen, stapten de handenopstekers van de week uit de bus en een ouder stel bleef net als wij zitten. De chauf had een grote witte ton voor in de bus staan met allerlei wervende teksten om toch vooral niet te vergeten hem een tip te geven. En daarmee werd niet bedoeld welke richting hij op moest. Leek er dus idd op dat het een gratis tourtje was. We stapten uit bij het eerder genoemde museum, lieten een tip achter in de plastic ton en stonden vervolgens eerst 5 minuten naar adem te happen. Dat hielp niks dus we liepen richting Beale Street. In de voorbeschouwing hadden we het beeld gekregen dat het vergelijkbaar zou zijn met Broadway in Nashville. Een straat met aan beide kanten alleen maar ‘venues’ waar muziek gemaakt wordt. Hier vooral blues. Het was tamelijk dichtbij en in Beale Street aangekomen was het een beetje een sof. Waar het in Nashville al een drukte van belang was en overal live muziek, ook al op dit tijdstip, was het hier een doods en eigenlijk troosteloos geheel. Alle gevels en neonverlichting vervallen, oud, deels kapot. De helft, misschien wel meer, van de tenten was (nog) dicht. Waar de deur open was geen live muziek, nergens. Een handjevol mensen op straat en binnen nauwelijks meer bezoekers. Kan ook met de temperatuur te maken hebben gehad, maar we vonden de sfeer en de uitstraling totaal anders dan het bruisende gezellige Nashville. Memphis leeft bij de gratie van Graceland volgens mij en omdat dat 12 km buiten het centrum van Memphis is, is het maar de vraag in hoeverre dit centrum mee kan liften op de (ook nog eens afnemende?) bezoekersstroom naar Graceland. Eigenlijk al met al een buitengewoon armoedige aanblik. Aan het einde van Beale Street kwamen we uit bij de BB Kings Blues Club. De schreeuwer aan de deur dacht dat hij succes had met ons, maar we waren sowieso hard toe aan wat te drinken en we gingen daar naar binnen. We werden naar onze tafel begeleid door een mevrouw die er al heel wat jaren op had zitten en vergeten was haar gebit ‘s ochtends in te doen en meteen kwamen de menu’s tevoorschijn. Ho ho! we willen alleen maar wat drinken. Dat kon ook, maar zoals bijna overal is koffie geen optie in dit soort tenten. Dus de een water de ander cola light en nog weer een paar anderen een biertje. Het was tenslotte al bijna 12 uur. Ook hier was het niet druk, maar degenen die er zaten kwamen niet alleen om te drinken. De hamburgers met friet werden alweer massaal aangerukt. Gezinnen met kinderen die al veel te zwaar waren, bestelden eerder een dubbele portie dan een broodje geitenkaas met tomaat. We zaten al vol van alleen het beeld al. Verder wel een prima tentje. Podium was opgebouwd, waarschijnlijk is het ‘s avonds wel wat levendiger hier. Tafeltjes allemaal kleurig beschilderd met muziekanten en hun instrumenten. Grappig was dat er een affiche op het raam bij de deur geplakt was van Eric Gales. Die treedt hier op 15 september op. Normaal iets om aan voorbij te gaan, maar die Eric Gales stond ook op het programma van het Holland Blues Festival eerder dit jaar waar Richard, Edward en ik zijn geweest. En was de grote positieve verrassing daar. Vonden wij tenminste. Consumpties op, afrekenen en naar buiten. Richting de Mississippi. Eens kijken of we daar nog wat verfrissing konden scoren met een tochtje over het water. Bij de rivier aangekomen zagen we dat die Heel erg breed en snelstromend was. Dorien ging informeren en de eerste en enige afvaart stond gepland om 14:30. Het was op dat moment 13 uur. Wat te doen. Memphis had ons verder niet veel meer te bieden, de shuttle zou weer om 16:30 bij het museum zijn en de sightseeing cruise zou anderhalf uur duren. Dat zou allemaal precies passen dus alvast tickets gekocht en we besloten om eerst nog weer terug te gaan naar Beale Street om te gaan lunchen. We moesten uiterlijk om 14:20 bij de boot zijn om er nog op te kunnen. We hadden natuurlijk weer terug kunnen gaan naar BB maar we kozen ervoor om ergens anders te gaan eten. Na eerst aan de deur te hebben gestaan van gesloten zaken, kwamen we uit bij een mooi restaurant. Ook hier niet druk en meteen doorgegeven dat we wel wat wilden eten, maar dat we maar iets van 3 kwartier tijd hadden. Geen probleem, als we dan maar geen burgers of pasta bestelden. Kwam dat even goed uit! Bestelling doorgegeven en het duurde alsnog behoorlijk lang voordat die doorkwam. Dorine moest nog het langst wachten op de pulled pork en toen bleek het broodje ook nog eens verband te zijn, kwam de - overigens zeer attente - waitres ons melden. Op een gegeven moment kwam het toch door en een beetje haastig werkten we het naar binnen. Dick nam het voortouw, hij zag ons al het schip ingaan. Nou ja, juist niet dan eigenlijk. Hij pakte ferm de rolstoel en duwde Kirsten eerst de berg op en daarna de berg weer af richting de boot. Totaal afgepeigerd stond hij (en wij) net op tijd voor de loopplank om het schip op te gaan. Alle andere passagiers waren er allang en gelukkig konden we nog net twee tafeltjes naast elkaar op het middendek bemachtigen. De boot vertrok. Een boot met schoepen. Nepschoepen weliswaar, want de boten zijn jaren geleden al overgegaan op diesel aandrijving. Zo vertelde de gids ons. Een man die dit kennelijk al 37 jaar doet en vergroeid is met de Mississippi River. Hij bracht zijn verhaal met veel enthousiasme en passie. De tocht duurde anderhalf uur (een half uur stroomafwaarts en een uur stroomopwaarts) en hij vertelde honderduit gedurende de volledige tocht. Gelukkig wel, want daarmee kregen we tenminste nog iets mee over de rivier en de rol daarvan voor de stad Memphis. De tocht zelf stelde verder niks voor. De rivier is zo groot en breed dat je in anderhalf uur maar een klein stukje ervan kunt bevaren. Klokslag 16uur meerden we weer aan en hadden nog een half uur om weer terug bij het museum te komen voor de shuttle terug naar de camping. Nu nam Norman de taak op zich op Kirsten eerst bergop en daarna weer bergaf richt het museum te duwen. Blanke zweet op voorhoofd en rug, maar om 16:15 stonden we met hem uit te hijgen bij het museum. Gelukkig in de schaduw en er stond ook nog wat wind. Dat maakte de gevoelstemperatuur van boven de 40 graden vandaag iets dragelijker. Shuttle liet op zich wachten maar dat was misschien niet zo gek aan het einde aan de middag. Dat ding rijdt alsmaar heen en weer en dan kan er enige vertraging ontstaan. Maar na zo’n 15 a 20 minuten begon het toch wel wat de knagen. Komt die eigenlijk nog wel? Op het kopietje stond ook een telefoonnummer en de mevrouw aan de andere kant van de lijn vertelde doodleuk dat de shuttle technical problems had en in de garage stond. Nee, die gaat vandaag niet meer rijden. Morgen waarschijnlijk wel. Pfffff. Dorine heeft de Uber app op haar telefoon en Rosenmöller is niet zo sterk als Sanderink dus zij zette de roaming op aan (ik zit al op 100% procent van de bundel of zoiets) en bestelde een 6 persoons auto. Na wat omzwervingen vond de Uber ons en de chauffeur wilde ook nog eens 7 i.p.v. de maximaal toegestane 6 personen vervoeren. Gelukkig maar. Na aankomst op de camping eerst even een frisse duik genomen. Nou ja fris. Het water is net zo warm als de omgeving. Graadje of 38. Daarna wat gedronken en Norman en Jurgen zijn naar de KFC gelopen om een paar baskets wings en andere kipdingen op te halen. Smaakte prima. De avond buiten doorgebracht met Beverbende. Behalve me myself and I. Ik zat in de airconditioned RV aan het verslag te werken. Ik maak van de nood een deugd en rek het verslag maximaal uit om lekker binnen te kunnen blijven. Morgen naar New Orleans, another 500 Miles to go. Welterusten!