Zaterdag 17 augustus 2019 Marietta naar Maarssen

Om half elf zouden we bij de camper aflever plaats zijn. Ik had eerder al een eppie gestuurd naar de mevrouw van de campers, Esther uit Mexico. Om een taxibusje te regelen voor transfer naar de luchthaven. Een normale auto zou 92 dollar kosten en een busje 150. Dat wisten we al want dat hadden we gehoord toen we de campers ophaalden. Pure woekerprijzen, maar je moet toch zien weg te komen uit die middle of nowhere wat ze Temple hadden genoemd. Taxibusje zou er zijn om 10:30 wat mooi aansloot bij onze vlucht naar Washington van 14:05uur. We waren iets te laat omdat we ook nog moesten tanken. De tanks moesten op hetzelfde niveau worden teruggebracht als bij vertrek. Voor ons was dat 6/8ste en voor Dick full. Zo stond het op het contract. Ook moesten de tanks met grey (gootsteen) en black (zelf invullen) water geleegd zijn bij inlevering van de campers. Zo niet; 50 dollar kosten en dat wil je niet. Echt zonde van je geld. Beide tanks hebben een eigen afvoerhendel. Toen we het erover hadden en ik toevallig zei dat ik beide hendels open had laten staan, viel Dick stil. Twee!!! Ik heb er maar een geopend!! Bleek dat hij de black hendel over het hoofd gezien had. Om die 50 dollar fee alsnog te besparen, dus ook die op het allerlaatst toch nog maar even geleegd. Dat ging met behulp van Norman gelukkig goed. Bij het legen van de grey tank eerder die ochtend was de slang eruit gegaan en al het grey water stroomde over de camping. De hele camping was meteen gegeven van de meur. Maar iedereen sliep nog, dus we konden ongezien het hazenpad kiezen. En wat een mazzel dat hij vergeten was de black tank tegelijkertijd te legen, wat je normaal altijd doet. Bij aankomst in Temple stonden er wel 5 of 6 campers klaar om opgehaald te worden. Een paar nieuwe gasten stonden al koffers naar binnen te duwen. Nederlanders, uiteraard. Jurgen en Norman hadden in het zwembad van de laatste camping mensen gesproken die al jaren op de camping stonden. In al die tijd waren er daar maar een stuk of 6 Cruise America campers geweest. Allemaal Europeanen. Ze hadden überhaupt nog nooit een Amerikaan in zo’n camper gezien. Of dat Cruise America misschien een Europees bedrijf was? De Mexicaanse Esther was dus erg druk met van alles en checkte snel onze campers. De taxi’s - 2 personenwagens i.p.v. een busje - stonden al te wachten. En om plaats te maken moesten die snel wegwezen. De eerste RV was die van de Schilties en Dick dook met haar de caravan in. Even later een hoop kabaal. Iedereen weet ‘Never argue with a mexican woman’, maar Dick probeerde dat toch. Op het contract stond dat de tank vol moest zijn en dat was hij blijkbaar niet. Dick was echter van mening dat de tanks iets minder dan vol zat toen hij hem ophaalde en dat de stand nu precies hetzelfde was. Maar iets minder dan helemaal vol is niet hetzelfde als Full. De Mexicaanse won. Ze zei nog iets van ‘had die Robben maar niet enz enz...’ Dus volgens Esther zou zijn credit card gecharged worden met een standaardtarief van 70 dollar. Je wordt echt overal een oor aangenaaid als je even niet oplet. Achteraf had hij niet moeten accepteren dat er Full stond in het contract terwijl de tank eigenlijk minder dan Full was. De taxichauffeur begin al nerveus te toeteren dus het inleverprotocol maar snel getekend, instappen en wegwezen. Op naar het vliegveld. Daar ging alles volgens plan en vertrokken op tijd naar Washington DC. Nou ja deels volgens plan. Het plan van Dick was dat hij op rij 14 zou zitten. Net voor mij. iPad voor Kirsten en iPad van hemzelf had hij alvast op zijn veronderstelde stoel gelegd. Toch maar ff de boarding pass checken. Oei! Rij 24! Gauw verder naar achteren lopen dus. Vervolgens natuurlijk paniek omdat hij die iPads nergens meer kon vinden. Waar lagen die nou toch? Gelukkig was een van de stewardessen een gesjeesde marktkoopvrouw en blèrde door het toestel heen van wie die iPads waren. Zo kwam ook dit weer op zijn pootjes terecht. In Washington hadden nogal de tijd om over te stappen. Ongeveer 3,5 uur. Eerst de reistassen ingecheckt en toen verkend waar Gate A15 was. Toen we dat eenmaal vastgesteld hadden, hebben we nog wat gegeten in een heerlijk tentje op het vliegveld. Wel tegen de hoofdprijs natuurlijk, maar dat kon de pret niet drukken. Om half negen ‘s avonds vlogen we richting Reykjavik. Een vlucht van 6 uur precies. Alles volgens schema en op Reykjavik hadden we een uur om over te stappen voor de laatste vlucht van deze vakantie, terug naar Schiphol. Ook dit verliep probleemloos en op schematijd landden we op Schiphol om 12:40. Ik was ook nog bijna de iPad vergeten, maar een oplettende Norman en Jurgen visten hem nog net uit het opbergvakje achter de stoel voor mij. Nadat we ook al vrij snel al onze bagage bij elkaar verzameld , namen we na 4 weken vakantie in Amerika afscheid van elkaar. Sabrina haalde ons op van Schiphol en voor de Schilties stond een taxi klaar.
Vanaf deze plaats bedanken we alle 4 de Schilties voor weer een memorabele vakantie. De Zaalties hebben genoten van de leuke, bijzondere dingen die we gedaan hebben, de gezelligheid, de humor en de ontspannen sfeer waarin we de hele maand intensief met elkaar opgetrokken hebben. De verhalen zijn bewaard gebleven en gelukkig hebben we ook de foto’s nog. Tenslotte alle meelezers bedankt voor het volgen van onze reis en alle leuke reacties die jullie daarop gegeven hebben.