Vrijdag 16 augustus 2019 Toomsuba naar Marietta

380 Mijl te gaan vandaag. Behoorlijk lange reisdag. We verlieten de boscamping in Toomsuba om half tien. Het ochtendproces gaat alsmaar soepeler en sneller. Het was geen ingewikkelde route. Soort van immer gerade aus. Na een uurtje of 2 gingen we eraf om nog wat boodschappen te doen voor de laatste dag. Het leek ons een goed idee om af te sluiten met een.... jawel, BBQ. Toch nog weer een aardige kar vol verzameld. De supermarkt was een van de vele winkels om de parkeerplaats heen. Dick is van de koffie, dus terwijl de rest de boodschappen stond in te laden, ging hij op zoek naar koffie. We hadden al een keer een Starbucks gehad, maar die zat hier helaas niet. De laatste zaak in de hele rij was een Mexicaans restaurant. Dick was er al naar binnen geweest en hij kon melden dat ze inderdaad koffie. Hadden. Doorloopkoffie weliswaar, maar in idee geval koffie. Trouwens onder het woord doorloopkoffie zie ik allemaal rode puntjes. Zal dus wel een typisch Heerjansdams begrip zijn. Maar goed, wij naar binnen en zoals we al heel vaak hebben meegemaakt, hadden de mensen weer eens niets begrepen van wat wij (in dit geval hij...) had gezegd en sowieso niet wat hij had bedoeld. De mevrouw haalde meteen de menu’s en 7 besteksetjes tevoorschijn en ging ons voor naar een tafel. We riepen nog iets van ‘we juist want some coffee’ maar dat maakte geen indruk. We namen plaats en de placemats werden neergelegd. Samen met 2 bakken met zelfgemaakte dorito’s en dipsaus. Als voorgerecht. Daar zaten we dan na 2 uurtjes rijden en nog een heel end te gaan. Aan de andere kant, eten moesten we toch en als we dat dan naar meteen deden hadden we het maar gehad ook. Gelukkig was de menukaart best gevarieerd en er stonden ook kleine hapjes op. We bestelden allemaal zo’n klein hapje bij de Mexicaanse meneer. Moesten het soms wel tot 3 keer toe opnieuw zeggen want als een Nederlander die soort van Engels spreekt en een Mexicaanse die hetzelfde probeert, dan komt de boodschap never nooit in 1 keer door. Dick bestelde koffie, de rest zag dat niet zitten en bestelde wat anders. De koffie van Dick ging overigens later vrijwel onaangetast retour. De enige die de man wel in 1 keer snapte was Kirsten. De Manuel was eerst was nors, maar hij ontdooide zienderogen. Hij vertelde zelfs dat hij ook een zoon met down gehad heeft. Die was op 11 jarige leeftijd overleden aan hart- maar vooral longproblemen. Net voor we afrekenden bracht hij nog een 2 dollar biljet en gaf dat aan Kirsten. Dat moest ze goed bewaren want het zou haar geluk brengen. Hij kende Lozano en Guttierez ook. En Alves, die vond hij niks. Die had veel te vaak last van zijn neus, was zijn mening. Na deze wat langere stop dan de bedoeling was gingen we weer op weg. De rest van de reis ging zonder noemenswaardige gebeurtenissen. Keertje getankt en een kwartiertje in de file gestaan. Rond 4 uur kwamen we op de camping in Marietta aan en kregen dezelfde plekken toegewezen als we op de eerste nacht hadden. De zwembroeken gingen aan en we hebben nog tot half acht bij het zwembad gezeten. Ineens was er weer een korte aanval van de musquito’s en dat was een goede reden om het vuur van de BBQ aan te gaan steken. De biertjes zijn op rantsoen, want we zijn er vrijwel doorheen. De whiskey fles voor later op de avond was ook nog maar voor minder dan de helft vol en aangezien de jongelui daar ook niet in spugen was het maar behelpen vanavond. Anders gezegd, het plan om na de vakantie wat te gaan matigen werd vanavond al ingezet.