Laatste dag Las Vegas

Nadat ik gisteren het verslag van 6 augustus had zitten maken, zijn we nog een poosje naar het casino van Circus Circus geweest. Helaas, we moeten gewoon blijven werken. Dick heeft het langst kunnen spelen en uiteindelijk een ‘eigen geldje’ eraan overgehouden. De zonnebril ontbrak, maar verder misstond hij daar niet; Hawaï-fel shirt, Mexicaanse korte broek en badslippers. Hij was nog nooit in een casino geweest, zei die. Wist niet hoe het spel ging, zei die. Had niet de indruk. Al spelend waren we Jurgen en Norman uit het oog verloren. Kinderen tot 21 mogen wel rondlopen over de gangpaden, maar ze mogen niet bij de speeltafels blijven staan kijken. Als ze ook maar heel even bij ons in de buurt stonden, werden ze meteen weggestuurd. Dus ze kregen $20 mee om drinken te kunnen kopen en weg waren ze. Nooit meer teruggezien. Sabrina en Stanley ontsnapten nog wél eens aan de kritische blikken van de croupiers en konden soms wat langer blijven staan. Berooid met zijn allen naar de jongelingen gezocht, maar niet gevonden. Bleken ze inmiddels al terug naar de camping te zijn gelopen.

De laatste dag Las Vegas startten we wat vroeger dan anders. Toen de wekker vanochtend (7 augustus) om 04.30uur afging, waren we dus nog niet geheel uitgeslapen. Op naar de hoofdingang van het hotel en al snel stapten we in de taxibus die ons naar het vliegveld zou brengen. Na een paar tussenstops kwamen we op het vliegveld aan en aan een half uur later gingen we de lucht in. Het was een vliegtuigje met 2 piloten, 19 zitplaatsen die bijna allemaal waren bezet. We zaten als haringen in een ton en tijdens de vlucht boven de Grand Canyon nogal wat last van turbulentie. Niet iedereen had het daardoor naar zijn zin, maar de overigen hebben genoten van het uitzicht over de GC. Al schuddend en stuiterend veel foto’s genomen. Hopelijk zijn ze nog een beetje gelukt. Na een rondje van een uur gevlogen te hebben landen we weer veilig en wel op het vliegveldje.
Ongeveer 08.30 waren we terug op de camping en een enkeling deed nog een poging een uurtje bij te slapen. Als diehard-Vegas-gangers zetten we om een uur of 11 koers richting bus. Na nog even schielijk naar de ingang van het casino gekeken, een dagticket voor een ieder gekocht en instappen maar. Werkt perfect, zo’n busdienst. Over de gehele Las Vegas Boulevard (‘The Strip’) genomen doet de bus er overdag zo’n 3 kwartier over om van de noordkant (het oude LV) naar de zuidkant te rijden. Eerste doel van vandaag was de Las Vegas Outlet. 130 winkels van merken die hun overtollige waar willen slijten. Sabrina en Stanley hadden daar geen zin in en trokken hun eigen plan. Terwijl de rest in de bus bleef zitten tot het eindpunt, stapten zij bij het Luxor uit. Afgesproken dat we elkaar om een uur of 3 weer zouden treffen bij de fonteinen van Bellagio. Je leest het, je maakt ons niet meer gek in this crazy town called Las Vegas. Ongeveer na een half uur later kwamen we aan in de Outlet. In tegenstelling tot Palm Springs was deze outlet geheel overdekt en dus ook buiten de winkels lekker koel. Het weer vandaag overigens was weer fantastisch; 37 graden, weinig wind en de lage luchtvochtigheid zorgt ervoor dat het prima uit te houden is. We laten geen druppel. De eerste de beste sportwinkel ingegaan (Nike) en daar tennis/hardloop/zwem-kleding gekocht. Verder leverde de strooptocht niet zo heel veel meer op en nadat we wat gegeten hadden, pakten we de bus terug tot Bellagio. Daar waren S&S inmiddels ook aangekomen. Nog 2 keer oversteken. Dat duurde een poosje want er was een reclame actie van Cola Zero aan de gang en er werden gratis koude blikjes uitgedeeld. We zijn Nederlanders dus de gevolgen laten zich raden; zeulend met een tas vol blikjes en in de wetenschap dat we de Wal Mart voorlopig links kunnen laten liggen, wachtten we aan de rand van het meertje op de veelgeroemde fonteinen-show. De dag ervoor werkten de fonteinen niet door de harde wind. Voor zover wij begrepen, duurde elke ‘voorstelling’ een minuut of 5 en dit 3 keer per uur. Even later was het zover en dansten de waterstralen op het ritme van de klanken van ‘Old Blue Eyes’. Een indrukwekkend schouwspel. Wanneer je in LV bent een absolute must. Nu al één van de hoogtepunten van onze reis. Zoek maar eens op you tube, daar vind je filmpjes ervan en je krijgt een beeld. Maar nooit mooier dan live, helaas. Terwijl de rest van ons reisgezelschap – zich aangepast hebbend aan het tempo van de stad – als een speer richting bus en camping bewoog, bleven Dick en ik voor de volgende voorstelling. Een kwartiertje wachten in het zonnetje. De titelsong van de Titanic werd ingezet en daar begon het weer. Iets minder uitbundig, maar zeker net zo mooi. Dick heeft ook deze show in zijn geheel opgenomen op zijn very high tech hd recorder (want niet op een kleintje gekeken). In LV wordt hij dan ook inmiddels door kenners aangesproken als Dick de Bont. Misschien hadden we moeten wachten op nóg één, maar we wilden ook nog naar old LV. Hop on the bus (Hé Gerard, volgens mij was dit ooit de titel van een nummer? Passende songtekst overigens in je vorige reactie) want de show must go on. In Old Las Vegas kon je goed zien hoe het vroeger begonnen moet zijn. Erg leuk om door de Fremont Street te lopen. Oubollig, schaars geklede dames voor de klantenbinding en bruine kroeg achtige inrichting van de casino’s. Waar in modern LA gespeeld kan worden voor snelle auto’s, staan hier olds mobiles als mikpunt. Na een biertje aan de bar (dat kan hier gewoon) en allebei $5 down the drain met 21-en via een touch screen computer op de bar (dat weer wél) gingen we terug naar de camping. Snel een paar hot dogs gegeten want we moesten het avondprogramma nog afwerken; Stratosphere. Vanaf de camping kijken we op deze toren met een panoramadek en een drietal huiveringwekkende attracties. We beperken ons tot het panoramadek en we kijken op de ongelooflijk verlichte stad. Je ziet het wel op plaatjes en films; de nachtelijke skyline van Las Vegas. We genoten van het schitterend uitzicht en al foto’s makend doken we met een noodgang van de 108ste verdieping naar de begane grond. Uiteraard wilden we nog een poging doen de verliezen van de vorige avond terug te winnen en al snel hadden we een plekje gevonden aan de roulette tafel. Net zo snel als we zaten, waren we er ook al weer achter vandaan. Alleen Mariette had een gelukkiger hand en kon een hele poos spelen en afsluiten zonder financiële gevolgen. Op de camping nog 1 biertje want we hadden het intussen wel gehad. Wat een dag, wat een stad. Morgen de tussenstop in Yermo/Barstow en dan door naar Lake Isabella, waar we een paar dagen gaan niksen.
Jullie hebben wat langer dan anders op dit verslag moeten wachten. De laatste avond in Vegas geen puf meer en op de camping in Yermo was de wifi uitgevallen. ‘Till next time!