Highway to hell

Nou, nou. Niet teveel eer, hoor. Het verwachtingspatroon is al zo hoog opgeschroefd, dat ik ’s nachts al bijna niet meer slaap, mijn omgeving inmiddels gek wordt van mijn oefenriedels en ik ’s avonds geen tijd meer heb nog even een gezellig biertie te drinken. Maar goed, daar gaat’ie dan.
Vandaag hadden we de monsteretappe van Banning (oh nee, Palm Springs…) naar Black Canyon City (kijk, dat bekt al meteen heel wat beter). We konden the easy way kiezen, 524km 4-baans (speciaal voor Gerard; desert-)highway. Òf de hard way, nl door het National Park Joshua Tree (misschien een opstapje naar de lyrics of the day?). Even tussendoor; excuus voor de nu al gedeeltelijk doordringende veramerikanisering van de Nederlandse taal. Dat gaat namelijk erg snel hier bij ons in de States. Twee keer raden (geen huiskamervraag!): We kozen voor de route door het Joshua Tree National Park. Betekende een omweg van tenminste 64 mile. Je zou zeggen ‘dat valt mee’, maar reizend met de familie Schilt, kom je toch op een behoorlijk tijdverlies. We zijn er namelijk na een paar dagen samen optrekken (tijdens onze vakanties in Italië nooit zo opgevallen) achter gekomen dat zij met elkaar zo’n 4 broden per dag wegwerken. Tevens hebben zij kennelijk de gewoonte deze broden niet tegelijkertijd te kopen, maar bij zo ongeveer elke western winkel die we maar tegenkomen. Vandaar waarschijnlijk hun enthousiasme langs B-wegen te rijden ipv de highway. Daar zijn tenslotte maar beperkte broodkoopmogelijkheden. Maar who cares, since this is a once in a lifetime experience.

Al doende leert niet alleen mén, maar ook wij. In de buurt komend van de ingang van het park, zijn we bij vrijwel elk min of meer officieel aandoend gebouwtje gestopt om maar vooral niet zonder pas het park in te gaan. Ten langen leste konden we voor $15 per RV (intimi weten al wat dit is) zo’n onmisbaar biljet op de kop tikken und da ging’s los. Het park was wat aan de kalige kant; een paar merkwaardig gevormde bomen (de joshua trees), kennelijk buitengewoon typische cactussoorten en zo nog wat van dit soort zaken. Mag je niet missen, je moet natuurlijk wel het idee hebben dat die $15 wel besteed is geweest. Zonder gekheid; het was na het San Bernadino National Forrest een totaal andere omgeving en zeker ook de moeite waard. Bijzonderheid was ook dat we halverwege de route door het park de hoogste temperatuur tot dan toe hebben gemeten; 43,6 graden. Je merkt het pas wanneer je uitstapt voor een foto te nemen. We scoren dan ook de meeste beelden vanachter de autoruit. Eénmaal weer uit het park, ontkwamen we er niet meer aan: de Interstate 10 die bijna geheel van Oost naar West (en vv) loopt. Honderden kilometers door the desert en een temperatuur die de onwaarschijnlijke waarde bereikte van 45,3 graden. Ga dan maar eens een brood(je) op een parkeerplaats eten. Uiteraard gebruik makend van de zelf meegenomen campingstoelen, onder een paar bomen (dat wel), op het zinderende asfalt. Natuurlijk veel bijkijks, want we hebben niet zoveel (zegge 0) Amerikanen op die manier de lunch zien gebruiken. Kon dus ook niet missen dat een (voor ons) wildvreemde Amerikaanse familie ons aansprak, met de verontschuldiging ‘dat ze van zo’n 900 feet (trouwens Pa en Klaas; jullie hebben allebei gelijk; het antwoord was 1829,29 meter) konden zien dat wij Nederlanders waren. Where’ you from, how do you do and so on. Bleek familie te zijn van…? Jawel! Joop Zoetemelk. Hoe verzin je het! Broden weggewerkt, melk opgedronken en daar gingen we weer. Om de spirit er een beetje in te houden, wisselen the kids telkens van RV. Wel zaak in de gaten te houden dat ze allemaal ergens aan boord zijn. Handig is dat we gebruik kunnen maken van de wallekietallekies die de Schilties meegenomen hebben. Vooral voor Kirsten is het een lange rit geweest en aangezien pa-lief de 12 volt stekker vergeten is (ligt in een zakkie op de rechterplank aan de linkerkant van de zolder, hij kan het zó uittekenen) en de very hightech netbook van ma-lief geen dvd’s blijkt te kunnen afspelen, kan zij alleen af en toe gebruik maken van de laptop van Sabrina om gedurende een uur een filmpje van K3 te kijken. Met die hitte is ook de gebruiksduur van de laptop-accu aan banden gelegd. Opvallend was ook dat we onderweg op de I-10 vreselijk veel autobandresten hebben zien liggen. Met die hitte en die afstanden luistert de kwaliteit van de banden en een goede bandenspanning erg nauw. Ons dát realiserend, werd de resterend af te leggen afstand wat spannender.We hadden natuurlijk het oliepeil en de bandenspanning nog geen enkele keer gecontroleerd (ik hoor een paar naaste familieleden al brommen). We zitten nu veilig en wel op de camping, dus weer eens geluk gehad (*). First thing in the morning, I promise! Het is nu 21.40uur en nog steeds 35 graden buiten. We hebben voor het eerst de airco binnen aan en de temperatuur naar zo’n 25 graden terug kunnen dringen. Dat wordt een lawaaierige nacht. Ik ga nu stoppen want ik heb al een paar keer een koffie-wordt-koud-melding gehad en om verdere ellende te voorkomen.
Gute Nacht Freunde!

(*) Nabrander van gisteren: Over geluk gesproken. Komen we aan bij de Outlet, vraagt Dorine zich af waar de rugtas met alle belangrijke papieren eigenlijk ligt. Nergens te vinden. Totdat. “Oh ja!! Ik heb hem ‘even’ op de bumper aan de achterkant van de RV gezet om eerst wat anders te doen…. Hmmm Even kijken en jawel hoor. Daar stond’ie nog steeds. Schudden, butsen, bochten, een rit van 15 miles en wat al niet overleefd. Pffffff.

I'm on the highway to hell

No stop signs, speed limit
Nobody's gonna slow me down
Like a wheel, gonna spin it
Nobody's gonna mess me round
Hey Sjakie, payed my dues
Playing in a rocking band
Hey Momma, look at me
I'm on my way to the promised land

I'm on the highway to hell
(Don't stop me)