San Diego – Palm Springs
Door: Reinier
Blijf op de hoogte en volg Jurgen Dorine Reinier
30 Juli 2009 | Verenigde Staten, Palm Springs
Vandaag staat de rit naar Banning, zeg maar Palm Springs (dat klinkt wat beter) op het programma. De Dick Dick zegt dat we alleen 6-baans highway’s moeten volgen. Nadere studie van de ouwe vertrouwde huis tuin en keuken wegenatlas van Californië (kost een paar centen, maar dan heb je ook wat – via Boldotcom te verkrijgen overigens) gaf een alternatieve mogelijkheid; via het San Bernadino National Forrest. Wel een (Dick) uur meer reistijd, maar zeker de moeite waard, naar wij dachten. NB: we zijn inmiddels bijna op een kwart van de megaton pinda’s. De weg voert slingerend, klimmend (hoogste punt net even boven de 6000 ft; Huiskamervraag: hoeveel meter is dat? We lezen jullie antwoord graag in de reactie op deze mail. Niet afkijken van anderen, hè! Die hebben het toch fout) en dalend door de bossen en het gebergte langs o.a. de Little Creek Ranch. Plaatjes zoals je het je vroeger voorgesteld hebt bij het lezen van de boeken van Arendsoog. Schitterende vergezichten. De temperatuur loopt op van 23 graden in San Diego naar ongeveer 36 graden onderweg. Maar goed, niet afdwalen, we gaan verder. Eens moet je ook even eten en in een winkeltje langs de stoffige, hete weg een brood gekocht, samen met een paar plakken ham en enige hompen kaas. Een lekker plekje gevonden langs een meer. Keurig aangelegd, bankjes onder de bomen, borden langs de weg met allerhande belangwekkende informatie enzo. Halverwege de uitgebreide lunch parkeerde er een oude dukes of hazard achtige auto naast onze RV’s. Er stapte een man uit met een bonnenboekje. Wij dachten dat we de hoofdprijs gewonnen als zoveelste bezoeker van het park. Bleek niet zo te zijn. Nadat hij op bijna elke andere aldaar geparkeerde auto een indrukwekkende, volgeschreven A3 achter de voorruit had geplakt, kwam hij enthousiast naar ons toe. Hij vertelde dat hij de lokale bromsnor was (sherrif of zoiets stond bij nadere studie op zijn auto) en legde ons uit hoe dit soort parken gefinancierd wordt. Hij werkte er al 10 jaar als veldwachter en had in al die tijd maximaal 6 bezoekers gehad die wisten hoe het écht werkte. Die hadden nl een daartoe bedoeld pasje aangeschaft. Alle andere bezoekers hadden, net als wij dus, de ongeveer 12 waarschuwingsborden op de toerit naar de piknickplek wel gezien, maar niet gelezen. Quanta Costa? $100 mister! Hij had een heel verhaal hoe treurig zijn bestaan was door al die oliedomme toeristen en ik dacht dat we de boete (per RV welteverstaan) ter plaatse moesten voldoen. Ik vroeg nog (om het echt goed te begrijpen); a fine? In de veronderstelling dat dit ‘boete’ betekent. Maar hij reageerde als door een adder gebeten (wat in die contreien overigens niet eens heel verwonderlijk zou zijn) in de trant van “dat is helemaal niet fine!!” Bleek dat hij ons de bekeuring juist bespaarde en het liet bij een waarschuwing (jammer voor die andere bezoekers, haha). Ik dreigde hem dus, met mijn uiteraard goed bedoelde vraag, juist het gevoel te geven dat ik hem in de maling nam. Gelukkig kon Dorine nogal goed overweg met de beste parkbeheerder. Ze wist zelfs hem zelfs te ontfutselen dat hij vandaag jarig was. Hoera! Met zijn allen in polonaise door het park, de overige bezoekers in verbijstering achter latend. Liep uiteindelijk dus met een sisser af. NB: Inmiddels zijn we halverwege de megaton pinda’s. Om een lang verhaal kort te maken: we kwamen op de camping, 35 graden, kaal zwembadje in de schoeiende zon, één boompje per plek, bezoek gebracht aan één van de grootste outlets van Amerika en naar de Aerial Tram geweest. Eerst een steile berg op met de RV in het rood en de gearing op 1. Kom je aan bij een dalstation, waar je een 80-persoons-gondel kunt nemen die je voor een godsvermogen naar de bergtop brengt, alwaar je (het was inmiddels pikkedonker) geen bal meer kunt zien en die je met de eerstvolgende rit weer terugbrengt. Nou ja. Op de camping terug een bakkie en een biertie en de rest van de megaton pinda’s. Blurp!! Tot morgen!!
Tempratuur: Max – 37 graden. Min – 16 graden. Zonnig en veel wind.
Hans: Je bent van harte uitenodigd onze reis via onze site te blijven volgen, maar om te voorkomen dat we de rest van de vakantie tegen scheve gezichten aan moeten kijken (zij hebben nl. een onmisbare tomtom en wij niet), hierbij het adres van de Schilties: familieschilt.waarbenjij.nu. Groet.
On a dark desert highway, cool wind in my hair
Warm smell of colitas, rising up through the air
Up ahead in the distance, I saw a shimmering light
My head grew heavy and my sight grew dim
I had to stop for the night
There she stood in the doorway;
I heard the mission bell
And I was thinking to myself,
this could be heaven or this could be hell
Then she lit up a candle and she showed me the way
There were voices down the corridor,
I thought I heard them say...
Welcome to the hotel california
Such a lovely place
Such a lovely place
Such a lovely face
Plenty of room at the hotel california
Any time of year, you can find it here
Tempratuur: Max – 37 graden. Min – 16 graden. Zonnig en veel wind.
Hans: Je bent van harte uitenodigd onze reis via onze site te blijven volgen, maar om te voorkomen dat we de rest van de vakantie tegen scheve gezichten aan moeten kijken (zij hebben nl. een onmisbare tomtom en wij niet), hierbij het adres van de Schilties: familieschilt.waarbenjij.nu. Groet.
On a dark desert highway, cool wind in my hair
Warm smell of colitas, rising up through the air
Up ahead in the distance, I saw a shimmering light
My head grew heavy and my sight grew dim
I had to stop for the night
There she stood in the doorway;
I heard the mission bell
And I was thinking to myself,
this could be heaven or this could be hell
Then she lit up a candle and she showed me the way
There were voices down the corridor,
I thought I heard them say...
Welcome to the hotel california
Such a lovely place
Such a lovely place
Such a lovely face
Plenty of room at the hotel california
Any time of year, you can find it here
-
30 Juli 2009 - 17:20
Gerard En Yvonne:
Oke Reinier, prachtig verhaal met een werkelijk vet einde. Mijn vingers kriebelen nu alweer om die wereldberoemde gitaarsolo in te zetten. Groeten van ons aan een ieder en ik ben nu al benieuwd naar het volgende verhaal (ik zit al met mijn gitaar in de aanslag). Gerard -
30 Juli 2009 - 19:24
Diane:
in de stentor heeft buurman elke zaterdag een colom en die is vaak erg vermakelijk. Ik vind dat je de concurrentie met hem aan kunt. Dus vooral doorgaan. Dikke kus voor jullie. -
30 Juli 2009 - 19:48
Klaas:
FF een reactie als aanvulling op Diane.
Schitterend om dit verhaal te lezen. Vermakelijk, informatief en een beetje uitdagend ook nog.
Hierbij het antwoord op de huiskamervraag:
Een inch is exact gelijk aan 25,4 mm en er zitten 12 inches in één voet. Hiermee is een voet 304,8 mm = 0,3048 m. Eén meter is dan dus 1/0,3048 ofwel ongeveer 3,28 voet.
6000 ft is dan dus
6000 / 3,28 voet = 1.829,28 mtr hoog.
Is lastig hoog, kortom een hele bult en ligt er sneeuw op, wat met de vermelde temp. niet waarschijnlijk is, kun je er lekker skieen.
Veel plezier nog en op naar het volgende reisverslag
Groetjes
Klaas
-
30 Juli 2009 - 21:41
Mammawe :
we genieten van jullie verslagen het is ook wel lachen hoor humor hoor wat zien julle veel ik ben bijna jaloers in mijn gedachten beleef ij het mee lieve groeten papa en mamma ook sab en jurgen dikke kus doeiiii -
30 Juli 2009 - 21:48
Pa:
Even een aanvulling.
Ik heb op google gekeken, maar volgens mij heeft Klaas het niet helemaal juist, de oplossing moet zijn 1829.30 meter, geeft niks hoor. Maar ik denk, dat ik niet kan rekenen. humor hoor
klaas, je heb het fanastisch voor de familie uitgelegd, zelfs personenen van in de zeventig kunnen het begrijpen.Jongens nog heel veel plezier en zien jullie verslagen tegemoet. Salutie.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
