Vrijdag 26 juli 2019 NY

Laatste dag in NY. Rockefeller Centre. Doel van vanochtend. We worden een beetje moe van het metrostelsel in NY. De aanduidingen om te bepalen welke kant je op moet, zetten ons/mij regelmatig op het verkeerde been. Soms omdat we zelf niet goed opgelet hebben wat het eindpunt is. Soms l(b)ijkt de eindbestemming die op de trein staat nog niet bijgewerkt. Hoe dan ook, zo af en toe zitten we in een trein die een andere kant opgaat dan die we voor ogen hadden. Overigens nooit echt een probleem want je stapt weer uit, blijft onder de grond en hervat de reis in de juiste richting. Of je komt erachter dat je inmiddels al zover bent dat het korter is om die lijn maar verder te nemen om later weer een stukje terug te gaan via een andere lijn. Dat viel een medereiziger blijkbaar ook op want hij vroeg ons vriendelijk of we het allemaal wel op de rij hadden. We gingen weer door het poortje waar we net daarvoor juist uit waren gekomen. Yes yes yes we know, sir. Thans you but we were disorientated. Ah! Zo! Hoofdschuddend vervolgde de man zijn weg. En wij ook. Het metrostation was vlak bij Rockefeller Centre en we kwamen aan bij Rockefeller Plaza. Een plein omringt met hoge gebouwen zodat we niet meteen zagen waar we eigenlijk moesten zijn. Op straat gevraagd en links de hoek om bleek de ingang. We sloten aan in de rij die buiten stond en we kregen te horen dat we binnen tickets moesten kopen. Toen de man een rolstoel ontwaarde mochten we via een speciale ingang naar binnen en bij een speciale kassa kaartjes kopen. Volgens Jurgen zou het een overweging zijn om in het vervolg sowieso een rolstoel mee te nemen. Op de tickets werd een tijdslot aangegeven en we mochten ons weer melden tussen 12:40 en 12:55. Dat gaf ons nog bijna anderhalf uur om te zoeken naar koffie. Dat hadden we snel gevonden en de koffie was nog redelijk ook. Met verschillende schermen aan de wand met allerlei sportwedstrijden erop en een lekker muziekje op de achtergrond was het uur zo voorbij. We waren mooi op tijd terug bij de ingang en konden aansluiten bij de rij die op de liften stond te wachten. Telkens werden groepjes van een stuk of 12 mensen op de liften losgelaten om in 43 seconden 67 verdiepingen omhoog te worden geschoten. Je merkt daar overigens weinig van behalve wat druk op de oren. Ook het tot stilstand komen gaat vrijwel ongemerkt. De laatste verdiepingen met een andere kleinere lift of met de (rol)trap. Eenmaal boven aangekomen heb je een schitterend uitzicht naar alle richtingen. De ene kant over het giga grote Central Park. Een andere kant keek uit op Brooklyn. En aan de westkant was in de verte het Vrijheidsbeeld te zien. Helemaal kraakhelder was het niet maar genoeg zicht om alles goed te kunnen zien. Een stuk of 5 a 6 gebouwen in de omgeving waren nog volop in aanbouw en een paar daarvan nog veel hoger dan de plek waar wij stonden, de 70ste verdieping. Waarschijnlijk zijn ze op weg naar een gebouw met 100+ verdiepingen. Er staat geen tijdslimiet op dus je mag boven blijven zolang je wilt, maar nadat we de nodige foto’s gemaakt hadden vonden we het wel mooi geweest. Ook in de buurt geen ‘normale’ sandwich te krijgen en om weer uitgebreid ergens te gaan zitten eten vonden we wat overdreven. We besloten de metro te nemen richting Brooklyn Bridge en daar verder te kijken. Een halte eerder uitgestapt en onderweg naar de brug liepen we langs een food market. Toch even naar binnen om te kijken en er bleken veel verschillende zaakjes in een industrieel interieur die eten van alle windstreken verkochten. Ieder koos wat hij of zij lekker vond en we konden zowaar nog een plekje vinden om het op te eten. We vervolgden onze weg richting water en de brug. Op een gegeven moment bleek dat Brooklyn Bridge de andere kant op was. Blijkbaar hebben we geen metro nodig om de verkeerde kant op te gaan... We doken meteen maar een metrostation in om het laatste stuk te overbruggen. Het was alsnog een stukje lopen tot de voet van de brug. Navigatie hadden we niet meer nodig want er liep een grote stroom mensen dezelfde richting op. Wat een drukte op die brug. De ene helft is bestemd voor voetgangers en de andere voor fietsers. Velen halen halsbrekende toeren uit om net ff een andere foto te maken dan die andere duizenden mensen en letten niet meer op of ze misschien op het fietsgedeelte terecht zijn gekomen. Fietsers stuiven dan al bellend en schreeuwend met een rotvaart voorbij. Toen we halverwege waren besloten we maar door te lopen naar de andere kant. Daar moesten we toch heen en er was een metrohalte vlak over de brug, High Street. Norman wist dat je deze halte ook moest hebben om bij donker de skyline aan de andere kant van het water goed te kunnen zien. Na supermarkt en liqor store gingen we uitpuffen op ons dakterras. We haalden nog een paar bowls en wraps met rijst kip en groentes bij het biologisch verantwoorde tentje Leaf bij ons op de hoek. Om 22:15 gingen Dick, Norman, Jurgen en ik nog maar weer eens op pad om naar High Street te gaan. We moesten daarvoor een keer overstappen op Fulton Street. Vlak voordat we lijn C richting High Street pakten, werden we opgeschrikt door een skater die met veel lawaai over perron aan kwam skaten. Die leek echter plotseling onwel te worden en viel zijdelings van het perron af. Meteen snelden omstanders toe om te helpen en haar terug op het perron te tillen. Anderen belden meteen het alarmnummer. Er stonden veel mensen omheen, wij konden verder niets meer doen, maar wat we zagen zag er niet goed uit. Hulp was onderweg, intussen kwam onze trein en we stapten geschrokken in. We stapten uit op High Street en lopen naar beneden richting het water. Aan de oever waren over een meter of 50 een stuk of 4 niveaus betonnen blokken geplaatst in een ovalen vorm. Daar zaten al behoorlijk wat mensen te kijken naar de wereldberoemde skyline van NY. We hadden een biertje en een borreltje meegenomen en we hebben daar een uurtje gezeten. Om een uur of 0:30 waren we weer terug in ons appartement, hopend dat het met die skater nog een beetje mee is gevallen.