Zondag 28 juli 2019 Boston

Wie naar Boston is geweest, zegt meteen ‘volg de rode lijn’. Een paar memorials en whalewatching. Whalewatching hadden we een paar jaar geleden in Vancouver al gedaan en we hebben al bijna een week onze benen uit het lijf gelopen. Meer dan 10km per dag. Dus een paar dagen op een lagere stand is ook welkom. Dat was aan de opstart al te merken. Wat later dan de vorige dagen het bed uit en uiteraard was de doorlooptijd van het ochtendritueel langer dan anders met maar 1 badkamer ter beschikking. De metrohalte bij ons appartement lag bijna aan het eind van de oranjelijn; Green Street. Daarvandaan vertrokken we richting centrum; Downtown Crossing. De start van de rode lijn (een dubbele rij rode klinkers midden op het trottoir) was in het Park Boston Common. Op weg daar naar toe zagen we verderop een soort optocht voorbij trekken. Daar aangekomen zagen we alleen nog het schoonmaakmaterieel wat achter de optocht aan de straat opruimde. We vonden het begin van de rode lijn en sukkelden in ganzenpas, we waren niet bepaald de enigen, de lijn af. Boston is relaxter, overzichtelijker en natuurlijk veel kleiner dan NY. Een heerlijke afwisseling. Een vriendelijke meneer wees ons waar we lekkere koffie konden krijgen en we kwamen bij een bakery terecht. Na de koffie en een kleine versnapering vervolgenden we op het gemak onze weg. De route is maar 2,5 mijl (ong 4km) maar door het sloffen en een temperatuur van ruim boven de 30 graden waren we blij het laatste stuk afgestoken te hebben. We moesten ook de tijd nog in de gaten houden want we zouden eerst weer terug gaan naar appartement om daarna naar Fenway Park te gaan voor de honkbalwedstrijd. Vanuit het appartement moesten we weer een paar haltes terug en dan nog 20 minuten lopen. Onderweg nog een paar keer gevraagd of we op de goede weg waren en de eerste reactie van de mensen is vaak; gaan jullie daar naar toe lópen? Dat vinden ze blijkbaar wel heel erg raar en zeker met onze oranje caps op vielen we al sowieso op. De wedstrijd begon om 19:05 en we waren zo’n 20 minuten daarvoor bij het stadion. Je kon al van de buitenkant zien dat het een sfeervol stadion is zo midden in een wijk. En superdruk. We moesten naar ingang E en we stonden vlakbij B. Daar konden we blijkbaar ook naar binnen en moesten rechtsom lopen. Alleen maar, muziek, catering en vertier. Alle supporters door elkaar heen en families met kinderen en ouwegies. Gezellige boel maar we liepen wel de verkeerde kant op. We konden niet verder en we moesten dus juist aan de andere kant van het stadion zijn. Net op tijd op onze plek aangekomen en de wedstrijd kon beginnen. Uiteraard niet nadat het volkslied gezongen werd. De zangeres werd hartstochtelijk toegejuicht en de spelers werden voorgesteld. Bij Red Sox speelt Xander Bogaerts, een NL Antiliaan die een grote meneer is in het team van de Red Sox. Je ziet veel fans lopen in een shirt met nummer 2 en zijn naam. Voor ons zat zelfs een mevrouw met een Red Sox shirt aan met Aruba erop. Bij NY Yankees speelt een andere Nederlander Didi Gregorius. Het stadion zat vrijwel vol en dicht op het veld. Het was nog wel bloedheet en heel ruim waren de zitplaatsen niet. Helaas zaten Mariëtte en Jurgen tegen een paal aan te kijken recht voor ‘de plaat’. Die moesten dus steeds met een boogje kijken of naar een beeldscherm recht voor ons. Tussen de innings door wordt een muziekje ingestart en komen op een groot beeldscherm mensen in beeld die staan te zwaaien dansen of iets. Op het moment dat ze in beeld komen vinden ze dat fantastisch en zwaaien als dollemannen. En het beeld switched weer naar andere. Er wordt ook een dance contest gedaan. Wie het het bondst maakt wint. Supergrappige tussendoortjes. Na de 7e inning moest iedereen weer gaan staan want toen werd het God bless America gezongen door dit keer een zanger. Ergens tussendoor werd ook nog een vrouwelijke oorlogsveteraan onder respectvol luid applaus in het zonnetje gezet, dus we hadden meteen onze memorials ook gehad. In NL totaal ondenkbaar in ons langzamerhand absurde klimaat van ‘weg-met-ons’. Boston verloor met 6-9 en kon een snelle 0-4 achterstand niet meer goedmaken. Bogaerts speelde goed (als enige 3 honkslagen) op een klein foutje na en ook Gregorius deed het prima. Op een paar spreekkoren na (“New York sucks”) was er geen enkele animositeit te bespeuren en zeker 10% van ons vak was voor NY. Deze honkbal klassieker wordt heel vaak gespeeld in de league en het zou ook wel erg vermoeiend worden wanneer ze elkaar elke keer maar weer op de kanis moeten timmeren. Gebeurt dus ook niet. We bleven tot het bittere eind van deze bijna 4uur durende wedstrijd want zelfs in de allerlaatste slagbeurt hadden de Sox nog gelijk kunnen maken. Dat lukte niet en we zochten de uitgang op. Nog even de tribune opgegaan achter de thuisplaat (de beste en duurste plekken) om nog een laatste foto te maken. Buiten het stadion nog even snel een broodje worst gescoord. We hadden op het ontbijt na niks meer gegeten dus daar hadden we wel zin in. We wilden de zelfde weg terug als we waren gekomen, maar toen Dorine aan een politieman vroeg of we goed liepen stuurde de man ons naar een ander metrostation. Kenmore op de groene lijn. Dat deden nog ongeveer 10.000 mensen dus voordat we weg waren uit het stervenshete metrostation waren we inmiddels doorgegaard. Toen we uiteindelijk weer terug waren in ons appartement moest eerst de vochtbalans weer worden hersteld. Om 01:30 ging het licht pas uit.