Woensdag 31 juli 2019 Niagara Falls

De voorafgaande bespiegelingen leiden de verwachtingen in de richting van pretpark, kermis en vergelijkbare beschrijvingen. We stonden relaxed op en vertrokken om een uur of 11 richting Niagara Falls State Park. Dat lag op 1 mijl van ons huis. Lopen dus. Gisteren gegeten in het Wyndham hotel. 300 Meter verder was kennelijk de ingang van het State Park. Leek inderdaad op een kermis. Je zit op een paar honderd meter van de Canadese grens en aan die kant rijzen een aantal hoge gebouwen, een casino en een soort Euromast. Je moet moeite doen om een foto te maken zónder een gebouw erop. Dat ligt dus vooral aan de Canadezen. Aan de Amerikaanse kant hebben ze juist de boel opgeruimd. 150 Jaar geleden hadden ze over de gehele breedte een fabriek gebouwd die gebruikt maakte van de kracht van het water. Al in de 19e eeuw ontstond er een burgerprotest om de fabrieken weg te krijgen. Met behulp van de Vrienden van de Falls (voorlopers van die van Feyenoord naar het schijnt) kregen ze het nog voor elkaar ook. De fabrieken zijn verdwenen. Men heeft op basis van schilderijen van oude Fallse meesters de vroegere staat van de watervallen weer hersteld en het ziet er inderdaad schitterend uit. Zo zie je maar Gerard, meteen ook hiervandaan maar de klassiekers erbij gehaald. Je moet overal voor betalen, waar je ook komt. Vanochtend al de creditcard melding van de ABN via sms gehad “U heeft 80% van uw bestedingslimiet bereikt”. Ruim een week onderweg. Gaat lekker dus :-( We hadden enige aarzeling om bijvoorbeeld €20 pp te betalen voor de Maid of the Mist. Een boot die naar de voet van watervallen vaart. De concurrende maatschappij aan de Canadese overkant gaf de passagiers rode poncho’s. Die boten waren echt áfgeladen vol. Haringen in een ton. Aan onze (de goede natuurlijk) kant zaten de blauwen. Iets kleinere boten en een stuk minder vol. Opstellen voor een koord en wachten tot je aan boord kunt. Die boten gaan elke 15 minuten en er gaan zo’n 150 passagiers aan board. Overkant iets grotere boten en wel 400 passagiers. Ze varen ongeveer 11 uur per dag. Tel uit je winst. Zal volgende week wel wéér een sms van de ABN krijgen... Maar goed. Wij staan dus ook in de rij en de zon schijnt uitbundig. Temperatuur is weliswaar perfect, maar wanneer je zoals de meeste passagiers al meteen die poncho aan doet, krijg je het toch al vrij snel aardig benauwd. Weinig Nederlanders in ons rijtje. We waren nl de enigen die die poncho pas aandeden toen we in de spray van de eerste waterval terecht kwamen. Tochtje duurde misschien niet zo lang, maar was absoluut de moeite waard. Wát een watermassa dondert daar continue naar beneden! Weer terug aan wal eerst langs de ijsbar. Er was door bepaalde ouders al heel lang een ijsje beloofd aan Kirsten, maar nu was het moment daar. Ff lekker in de schaduw en het plan werd gemaakt om via de pedestrian bridge naar Goat Island te gaan. We zouden daar nog wat uitkijkpunten kunnen bezoeken en de durfals zouden nog naar The Cave of the Winds kunnen gaan. Maar eerst eten. Volautomatische zuilen met de mogelijkheden. Die beperken zich hier helaas tot cheeseburgers, chickenburgers, pizzapunten en donuts. Die zouden ze beter donots kunnen noemen. Logisch dat de mensen hier over het algemeen te zwaar zijn. Er is ook vrijwel niet aan te ontkomen. Vrijwel nergens een tentje als bijvoorbeeld Leaf in New York of Tatte in Boston. Verdwaalde zaakjes waar je nog wat gezonds kunt bestellen. Wat een massa calorieën worden hier verhandeld. En de mensen vallen er op aan alsof dit het laatste is wat ze te eten krijgen. Bij een aantal onder ons ontwikkelt zich langzamerhand de behoefte om vrijwillige een variant op de ramadan te ondergaan wanneer we over een paar weken terug zijn. Mariëtte en Kirsten bleven boven en de rest ging de cave in. Met de lift 53 meter naar beneden, gele poncho aan en vervolgens met trappetjes via verschillende plateaus weer naar boven. Tot het laatste ultieme platform ‘Hurricane deck’. Een plek waarachter het water neerkomt op een platte rots met zo veel geweld dat er daardoor een plaatselijke storm van water en wind ontstaat. Dat stukje plastic hielp ook niet meer zoveel daartegen. Maar het weer was fantastisch en het water lauw dus voor niemand een probleem. Mooie ervaring. Terug naar de basis en nog even naar het laatste uitkijkpunt Terrapin Point. Nog wat laatste foto’s en filmpjes en aanleggen bij The top of the Falls om de eerste dorst te lessen. Paar jaar geleden waren we ook in deze contreien. Canada. De jongens waren toe net 21 en moesten hun ID laten zien wanneer ze een biertje wilden bestellen Geen ID geen bier. Maar Amerikanen zijn soms werkelijk totaal geschift en doorgeslagen in regelgeving. Niet alleen de jongens moeten zich nog steeds identificeren. Ook de ouwegies!!! Je gelooft het niet als je er niet bij geweest bent. Mannen hebben sowieso rijbewijs bij zich en Dorine had toevallig ook een ID bij zich. Mariëtte niet. Die kon dus gewoon een cola gaan bestellen i.p.v. een wijntje. Wat een gekkigheid. “Company policy m’am”. Rot toch op met je k#t company. Tenslotte moe maar (gedeeltelijk, want policy) voldaan weer richting ons huis. De verder desolate omgeving nodigt niet uit om nog even rond te lopen voor een hapje te eten. De verhuurder heeft nog wel een adres opgegeven waar we nog zouden kunnen gaan eten, maar we hebben geen zin meer om nog met de auto op pad te gaan. Zowaar een pizzaboer in de buurt die ook nog eens bezorgde. Dorine belde om de bestelling door te geven en dat werden 4 pizza’s voor ons 7’en. Large. Dat dan weer wel. En large waren ze. Wanneer het er 2 waren geweest was dat ook meer dan genoeg geweest. Kun je nagaan. De andere 2 gaan de koelkast in. Lekker voor onderweg morgen, volgens Dick. Koude pizza! Heerlijk! Ik weet dat zonet nog niet, eerlijk gezegd. Plof al uit elkaar bij de gedachte alleen al. Morgen verlaten we ons beste airbnb tot nu toe en rijden naar Oberlin. Uit de recensies begrijpen we dat het een prima locatie is. Alleen geen WiFi. Dat wordt dus een dagje overslaan. Voor jullie :-).