Donderdag 1 augustus 2019 van NF naar Oberlin

Oberlin. Rood huisje. Vrijstaand. Dat was het plaatje vooraf. Maar eerst ongeveer 350 km over de Interstate 90. Parallel aan het Lake Erie. Ooit van gehoord? Denk de helft van Nederland. Giga meer dus. Niet zo heel vroeg vertrokken uit NF. Rond half elf. Maps.me weer ingeschakeld en die navi kreeg Jurgen zowaar op het display van de Nissan via CarPlay. Voor mekaar dus. Pas op de I-90 na een zogenaamde Detour omdat de eigenlijke weg afgesloten was. Beetje gokken op een westelijke richting en daarmee kwamen op de juiste weg terecht. Deze reden we bijna uit tot Cleveland en dat zou dan al op zo’n 40 km van de eindbestemming van de dag zijn. Gelukkig dacht Dick op het laatste moment nog aan de large pizza’s die gisteren waren overgebleven. Ik stelde nog voorzichtig voor om ze maar meteen weg te gooien, maar dat was tegen het zere been van Dirrekies. Hij confisceerde beide pizzadozen en die verdwenen in de Dodge. Wat zal dat lekker ruiken in die auto. Na een uurtje if 2 rijden gingen we eraf voor een bakkie koffie. De weg van Boston naar NF leek bezaaid met tankstations, inclusief MacDonalds. De weg naar Oberlin niet. Heel sporadisch iets wat ze in Duitsland een Autohof noemen. Iets weg van de snelweg. Dat mislukte telkens omdat deze plekken aangegeven werden precies bij de uitrit. En als je dan met 1 van beide auto’s net een vrachtwagen inhaalt, mis je de afslag alweer. Vrachtauto’s en auto’s met gierende caravans (van die modellen die op geen enkele camping in Nederland zouden passen) rijden hier net zo hard als het overige verkeer. Je mag over het algemeen 65 mijl (ruim 100km per uur). Wij rijden zo 70 a 72 mijl, maar worden door veel auto’s en soms zelfs grote vrachtauto’s links en rechts ingehaald. Keep your lane geldt hier. Ook bij wegwerkzaamheden rijdt men over het algemeen een stuk harder dan toegestaan, ondanks borden langs de weg die reppen over dubbele boetes en zelfs celstraffen. We zagen een bord met visiteren Centre en daar gingen we er af. Een of ander kaal gebouw met aan de ene kant een informatie gedeelte over de staat Pennsylvania (waar natuurlijk geen mens op af komt, maar wel een paar man personeel die zich er stond te vervelen. Ander deel met toiletten die overig zeer schoon en uitgebreid waren. En ook nog een hoekje met wat automaten waaronder een voor koffie. Amerikaanse oploskoffie, volgens Norman een garantie voor slootwater. Dat viel nog niet eens tegen en we gingen naar een grote weide achter het gebouw met een groot aantal picknicktafels. We zaten nog niet goed en wel of Dick liep bijna rennend naar zijn auto. Wat was daar aan de hand? Oh ja! Tuurlijk! Pizza!!!! En daar kwam hij triomfantelijk om zich heen kijkend met zo’n mega pizzadoos aan. Pizza peperoni. Behalve Dorine en Mariëtte namen de anderen zowaar zo’n stuk koude pizza. Eigenlijk te gek voor woorden dat we ons al zo snel aan de lokale gebruiken aanpassen. We moesten nog 230km rijden en volgens de navi zouden we er net iets voor half vier zijn. Vlak voor Cleveland moesten we eerst nog weer tol betalen. Ff goed opletten nu. Ah! Rechts 2 rijstroken speciaal voor pashouders. Daarnaast 2 rijstroken met een bord Cash Only. Die moesten wij dus niet hebben. We mikten op poortje 5 waar geen tekst boven stond. Dick juist wel en die sloot aan in de rij naast de onze. Tolticket in de hand samen met de creditcard, raampje open en de volledige package aan de meneer gegeven. We accept only cash sir. Huh??? Wat de f... is dit? Volgens die meneer kan nergens in Amerika de tol met een creditcard betaald worden. Altijd en alleen maar met cash. Pffffff... wat een geouwehoer in het land van het plastic geld. Dick stond dus in de rij naast ons en een paar auto’s verder naar achteren. Jurgen uitgestapt en naar Dick tie met de pet in zijn hand. 5 Dollar in de pet en daarmee konden we de verschuldigde 3 dollar betalen. Geen idee wat de oplossing zou zijn wanneer we achter in plaats voor de Schilties hadden gestaan. Moraal van het verhaal, zorg dat je een paar dollar cash in de auto hebt. Toch maar gauw wat dollars pinnen dus. We vonden de afslag Oberlin al vrij snel en het blijkt een heel uitgestrekt dorpje te zijn. Allemaal vrijstaande, uiteraard houten, huizen met een behoorlijk stuk grond rondom. We zagen een supermarkt om nog wat voorraad aan te vullen. Dat was weer zo’n giga supermarkt die we nog kenden van onze eerdere vakanties hier. Na een paar km kwamen we aan bij nummer 10579 op Oberlin Road. Inderdaad rood en vrijstaand. Het huisje volledig traditioneel ingericht en vol met op elkaar afgestemde prullaria. Kneuterig, maar superschoon en strak georganiseerd. Koelkast vol, brood aanwezig, chips, eieren, noem maar op. Airco’s al aangezet. Buiten op de veranda stoelen met kussens, BBQ met gasfles aangesloten. Kortom, we komen niets te kort. Apropos BBQ. Goed idee! Als een speer nog even terug naar de supermarkt om vlees te halen. Heerlijk gezeten en gegeten. Alleen geen WiFi. Dat is wel een beetje jammer maar met af en roaming aanzetten moeten we het wel anderhalve dag kunnen volhouden. Misschien gaan we morgen wel weer BBQ’n. Die pizza’s en hamburgers zijn wel wel ff zat.