Vertrek, 6 augustus 2012

De vlucht stond gepland om 13.00uur. Voor vluchten naar Amerika betekent dat dat we om 10.00uur op Schiphol moesten zijn. Om goed 9uur vertrokken we van huis richting parkeerplaats-voor-langparkeerders-tegen-een-laag-tarief. De Schilties letten wat minder op de kleintjes en nemen een taxi. Dat belooft een paar free drinks! De shagbaal is kennelijk goed gevuld.
Goed en wel onderweg, gaat de telefoon. Geen bekend nummer, dus netjes opnemen. Heeft de andere kant geen boodschap aan: “ waarzitjieieie!!!” Heerjansdams voor: “Waar rijden jullie op het ogenblik?” Een kleine 10 minuten voor de parkeerplaats waarvandaan we dan nog met een bussie naar Schiphol zelf rijden. De parkeerplek blijkt niet net boven Alkmaar te liggen maar ergens in de outscirts of Amsterdam. Maar bewaakt, zegt de organisator. Vlak in de buurt gaat weer de telefoon. Weer datzelfde nummer. Dacht ik. Dus nu neem ik ook enigszins ongepast op. Bleek het de taxichauff te zijn die op stond te wachten. Oops!. Ok, meneer. Is goed, meneer. Nee, we zijn er bijna. 500 meter. Even snel doorrijden. Met 50km per uur rijden we langs een meneer met een taxibusje die kijkt alsof hij zojuist een merkwaardig telefoontje heeft gehad. Nog even een rondje extra rijden dus en toen de juiste inrit genomen. Auto parkeren en de plat Amsterdams pratende man vertelt ons hoe het allemaal werkt. Kor en goed, we arriveren niet veel later bij vertrekhal 3 en daar staan de familie Schilt, met vermoeide bloeddoorlopen ogen, al een poosje op ons te wachten. De reis kan beginnen.
Even oriënteren op de incheckbalie en de gate. Alles lijkt nog op tijd te vertrekken. Mooi. Nu ons even door een lange rij wachtenden wurmen om ons bij balie 19 te melden. Waarom de mensen die voor ons aan de kant gingen ons geamuseerd aanstaarden, bleek even later. Zij stonden ook in de rij voor balie 19. Hmmm. Alsnog achter aansluiten. Dat ging dus even duren. Ooit kwam er een eind aan en konden we wat gaan drinken in één van bars aldaar. Konden we meteen wennen aan het prijsniveau in Amerika. Nadat we allemaal voorzien waren en we het op hadden, meteen de schermen checken. Verdraaid! Ze waren al een half uur aan het boarden. Daar gingen we, in versnelde ganzepas naar de gate. Je zou maar te laat komen. Na bij de gate nog een uurtje gewacht te hebben, konden we aan boord en vertrokken zonder verdere vertraging.
De vlucht ging prima, helaas voor jullie geen bijzonderheden. Er is mij althans geen één bij gebleven. Ik schrijf dit overigens onder de zwoele klanken van latijnse muziek in het hotel van Gloria Estefan. Toch een grootheid, naar wij dachten, in de muziek. Ook leuk voor de kids. Hè? Niet dan? Die extra centen hadden we net zo goed in onze spreekwoordelijke zak kunnen houden, want geen van de gesponsorde gezinleden kenden Gloria. Cultuurbarbaren. Maar goed dat is al een paar dagen verder. Nu nog even terug naar de eerste dag. Gezien de strakke planning niet eerder tijd gehad even een verhaaltje te dichten.
Aangekomen in Amerika (17.00 uur lokale tijd, NL tijd = + 6uur) eerst een tussenstop in Orlando. Hier momen we later in het programma ook nog, maar nu is dat nog wat te vroeg. Doorreizen dus naar Miami. 19.00uur was het zover. Vlak nadat we een regiment aan echte Black Angus Hamburgers en fries besteld hadden ging het bordje boarding knipperen. Nog nooit een groep van 9 personen zo snel een giga hamburgen naar binnen zien werken. Het kan dus wel. Een beetje dooreten. Kort vluchtje van ruim een half uur. Daar draaiden we uiteraard de hand niet meer voor om, na een vlucht van een uurtje of 10 al achter de rug.
Aangekomen op Miami was de deal dat vrouwen en kinderen de bagage gingen ophalen en dat de mannen (de oudere althans) de auto gingen halen. Daar gingen Dick en ik dus op pad. De borden volgen. Car rental station. De laatste gang die we doorgingen eindigde bij een metrostation. Ho, ho, was dat nou wel de bedoeling? Gingen we wel goed? Nog even teruglopen en nu wel goed op de borden kijken. Dat hielp. We moesten dus de metro hebben naar Autohuur Alamo. Paar mensen slechts voor ons, maar een kwartiertje wacht je zo. Papieren invullen (nee, mevrouw we hoeven geen tomtom, want die hebben die vrienden van ons bij zich) en met de lift naar de 1ste verdieping. Staat daar een mannetje van Alamo die ons wijst naar een hele rij opgestelde auto’s. Daar moesten we zijn. OK, de vrouwen en kinderen waren er inmiddels ook en dus nog even wachten op iemand die ons de sleutels ging brengen. Wij maar wachten, heet dat het was daar in die garage, maar niemand keurde ons een blik waardig. Uiteindelijk ging Dick, de leider, maar eens vragen hoe dat zit. Nou, dat zat zo. Je moest gewoon een auto uitkiezen, de sleutels zaten er in en karren met die hap. Oh, wacht. Eerst nog even de tomtom van de vage kennissen van Dirkie instellen. Hij had kennelijk geen instructie gehad want wat hij ook intypte, hij bleef maar uitkomen op het plaatsje America in Zuid Limburg. Tja dat werkt dus niet. Wij hadden gelukkig nog een gescheurde plattegrond van Miami bij ons en daar moesten het dan maar mee doen. Of we went. Het was al aardedonker dus goed opletten. Highway 112 en dan interstate 195 en dan nog maar even vragen. Sabrina was met andere dingen bezig, want die zei op een gegeven moment: Hé, is dat de auto van de Schilties niet die ons daar voorbij rijdt? De tomtom doet het zeker weer. Was mij niet opgevallen (aardedonker, alleen maar autolichtjes, letten op borden en op kaartlezers en ongeveer de helft van de auto’s die hier rijden zijn wit…) . Toch maar achter die auto aangereden, die net iets boven de toegestane snelheid zich snel van ons verwijderde. Het waren ze inderdaad. Gas op de plank van onze Dodge Grand Caravan. Even kris krassen door Miami Beach. We leken wel Croquet en Tubbs, al maakte dat geen indruk op de kinderen. Zoals gezegd. Cultuurbarabaren. Ten langen leste zagen we een hotel met de naam RIU opdoemen voor ons. Auto voorgereden en de koffers eruit. Voor we het wisten was ik de sleutels al kwijt aan een mannetje die daar stond. Bleek iemand te zijn die de Valet parking aldaar regelde. $20 per dag en wanneer je de auto nodig had meldde je het maar. Slik. These are the States, man. Nou ja. Hele jaar gespaard, dus niet mouwen. Inchecken, kamer opzoeken en nog even naar beneden om een afzakkertje te nemen. De ogen van de Schilties zagen inmiddels paars van vermoeidheid, maar een paar bierties en wijnties gaan er altijd nog wel in. 2 Consumpties de man en $70 lichter zochten we ons bedje maar eens op. Het was, geloof ik, inmiddels half 5 NL tijd in the morning. Gaaaaap.