Miami, Fort Lauderdale, Miami, 24 augustus 2012

We hadden onze strategie bepaald; met de taxi naar Fort L., een dagje relaxen bij hotel en strand, weer terug naar Miami om de vlucht terug naar NL te halen. Mile op 7, maar het is niet anders. Eén voorwaarde: de prijs voor de taxi (oftewel taxibus, want om ons negenen te bergen INclusief pakkelage moet je een behoorlijk uitgevoerde taxi hebben) moet redelijk zijn. Redelijk is: kosten moeten niet veel hoger zijn dan een airport hotel in Miami inclusief transferkosten ernaartoe. We rekenden daarvoor op een totaal van ongeveer $250. Om zeker te zijn van de beschikbaarheid van zo’n taxi had ik de avond ervoor een paar taxibedrijven gebeld; prijzen variërend van $75 à $80 per taxi naar Fort L (daar zouden we er dus 2 van nodig hebben met de vraag of alle bagage erin zou kunnen) en een taxibus zou iets duurder uitvallen. Beschikbaarheid zou geen probleem zijn. OK dan. Zo gezegd , zo gedaan. Wij kregen groene labels voor onze koffers die de avond voor aankomst in Miami tussen 07.00pm en 12.00pm op de gang voor onze hut gezet zouden moeten worden. En we moesten onszelf dan vandaag tussen 08.00amen 08.15am melden op deck 3. Op die manier kregen alle passagiers een kleur en verzamelplek toegewezen om zodoende op een logistiek verantwoorde wijze meer dan 2.500 passagiers van boord te krijgen. Net als op een vliegveld krijg je vervolgens een bagageband toegewezen waar je op de kade de bagage van de band kunt halen. Alternatief was het zelf sjouwen van je koffers en maken dat je voor 20.30 via een alternatieve route van het schip af was. Daar kozen wij voor, vooral om de mensenmassa voor te zijn bij het arresteren van een taxi. We werden door één van de diningrooms (waar het personeel al bezig was de tafels te dekken voor de kluit die ’s middags aan een nieuwe 5 daagse cruise zou beginnen) het schip afgeleid
Aldus geschiedde en we stonden al om 8.30am buiten op de kade. Al turend zagen wij een paar yellow cabs (daar kon onze bagage absoluut níet in) en amper een busje. Eéntje zag ik er. Hevig zwaaiend naar de chauffeur die zowaar stopte. Hij zei nog iets over een bon ofzo, maar we werden onderbroken door een soort verkeersregelaar die als doel had het platform op de kade zo snel mogelijk schoon te vegen. Wégwezen met dat busje, paar honderd meter verder! Ik hield dat busje angstvallig in de gaten en hij stopte een end verder inderdaad. Ik begon erover waar we heen moesten en dat het niet veel moest kosten enzo. Ging hij vragen van welk bedrijf ik was. Huh? Bleek het een door een bedrijf gereserveerde taxi te zijn. Grrrr. Me net omdraaiend om aan de rest van het achter mij aanrennend reisgezelschap te vragen ‘wat nu?’ staat er een mannetje voor mijn neus met een indrukwekkende multomap onder de arm. Of we een bussie nodig hadden (ja) en voor hoeveel man (9) en waar dan wel naar toe (hotel in buurt vliegveld Fort L.). Alles dus uitgelegd en ja hoor; hij had wel wat. Hij belde een ventje en die kwam met een taxibus met aanhanger aanrijden. Kijk, daar hadden we inderdaad wat aan! De chauf deed de kleppen van de aanhanger alvast open en het mannetje hield de deuren van het bussie al uitnodigend voor ons open. Hohoho, niet zo snel! We moesten het nog over de prijs hebben. Dat kwam dan neer op $20 pp aldus het heerschap. Oef! Snel rekenend gaf dat een uitkomst $20 x 9 pers x 2 (nl vv) = $380. Dat gingen we dus niet doen. Sorry, meneer dat heeft voor ons geen zin, dan pakken we hier wel een ander hotel. Oh. Ja. Ehh. Ik kan jullie een aanbieding doen voor een enkele reis voor $150. Nee, helaas “we understand your business” maar ook dit is teveel. We zoeken wel wat anders. Nou goed. OK dan. Eehhm. Via $120 kwamen we op een prijs van $100. Dat leek er meer op; deal! Wat is het precieze adres? Daar helemaal? Maar dat is helemaal aan de andere kant van de stad en helemaal niet dicht bij het vliegveld! Dus toch $120 nodig! Heen en terug dus $240 en dat was nog steeds in de buurt van de eerder genoemde $250. Dus niet meer mouwen en instappen met die hap, allang blij dat we wat hadden voor heen en terug naar Miami. Wel even wachten nog want het bussie met aanhanger was inmiddels nodig voor een ‘party of 10’, maar het mannetje was niet voor één gat te vangen en regelde in no time een ander taxibusje, zonder aanhanger weliswaar, maar groot genoeg om alles te bergen. De nieuwe chauf wist van niks (leek het) en vroeg naar adres van ons hotel. Oh! Fort L helemaal! Hij zette de turbo erop en we waren in ruim een half uur in de buurt van het hotel. Nog even zoeken en daar ontwaarden we een hotel-achtig gebouw met veel authentieke details “Vista Mar”. Dick had nog wat bucks over (hij was er kennelijk wél in geslaagd de afrekening van de boot binnen de perken te houden) en zou de chauf wel de fooi ($10) geven. De hoofdsom zou dan wel aan het mannetje (die gezegd had ons terug te rijden vanmiddag) betaald worden. Dick drukt de man die $10 in de opengevouwen hand, bedankte hem uitvoerig voor de snelle rit en ging ijverig de tassen naar het hotel dragen. De chauf verbouwereerd om zich heen kijkend achterlatend. Toen de man weer bij zinnen was riep hij met overslaande stem: “Who’s gonna pay me!!!?” Oef! Hij wist dus toch van de prijsafspraak. Nadat hij de overeengekomen $120 alsnog geïncasseerd had, kon er een opgelucht lachje vanaf en reed hij vol gas terug naar Miami. Het hotel was bij nader inzien eigenlijk prima, wat verder van het strand weg dan de naam deed vermoeden, maar een keurig schoon zwembadje, leuk prieeltje die we meteen als onze zone bombardeerden. De andere gasten gingen er morgen maar weer zitten. Broodje, wijntje, biertje en sappie gehaald, de jongens maakte het zwembad onveilig met een reeks van bommetjes (wat hun meteen op een reprimande kwam te staan van de overigens vriendelijke eigenaar “dat kost me te veel water”), paar uur op het strand doorgebracht, nog even genoten van de hoge golven en het warme water, douchen en wachten op ons mannetje. Hij liet nog even bellen dat hij een kwartiertje later zou zijn. Er was een schietpartij op de highway tussen bandieten en de politie en een paar van die bandieten zouden zijn neergeschoten. Ja, dan snap je wel dat ze de snelweg even afsluiten en dan heb je zomaar enige vertraging. Ook nog eens opgehouden door een drukke avondspits kwamen we tegen 7.00pm op het vliegveld van Miami aan. We vlogen om 9.30pm en het boarden stond gepland op 8.30pm. Tijd genoeg dus om ons te voeden bij de Burger King en ons verblijf in Amerika waardig af te sluiten.