Dinsdag 30 juli 2019 Van Boston naar Niagara Falls
Blijf op de hoogte en volg Jurgen Dorine Reinier
31 Juli 2019 | Verenigde Staten, Niagara Falls
Vroeg op. Dat was het plan. Niet gelukt. Wekkers gingen niet af, doorgaans vroege vogels bleven ook wat langer liggen, enz. Voordat we alles op orde hadden en weg konden rijden was het onderhand 09:30uur. Eerst zien de stad uit te komen en op de Interstate 90 terecht zien te komen voor de daarop volgende 500km. Nog even kriskras door Boston en daar lag de 90 voor ons. Superdruk. We reden op de eerder gedownloade kaarten van maps.me. Al vrij snel nadat we onderweg waren moesten we er blijkbaar al weer af. Binnenweggetjes. We erg leuk om een deel van het land te rijden waar je nooit meer zult komen. Huizen allemaal in dezelfde stijl. Houtwerk. Met veel ruimte er omheen. En vooral ook bijna overal de Amerikaanse vlag trots wapperend in top. Een half uur verder werden we weer de 90 opgestuurd. Via een serviceweg oid maar het hek stond uitnodigend open. Op de vluchtstrook vaart gemaakt en rijden maar weer. Paar honderd meter verder stond een politiewagen met zwaailicht.... bleek een andere weggebruiker staande te hebben gehouden en was dus niet voor ons. Bij het eerste de beste tankstation gingen we eraf. De auto van Dick was lang niet volgetankt bij het afhalen dus daar moest benzine in. Wij hadden wel een volle tank meegekregen en konden dus aan de kant blijven staan. Duurde nogal dus ff checken. Bij gebruik van de creditcard aan de pomp vraagt
het systeem om een 5 cijferige ZIP code. Kennen wij dus niet. Andere optie is om vooraf een bedrag te reserveren bij de kassa en daarna pas te tanken. Volgens de meneer van het tankstation die ons later hielp zou alleen het bedrag waarvoor getankt werd afgeschreven worden. Aangezien de mevrouw die Dick eerst hielp waarschijnlijk uit Mexico kwam en dat Dick echt veel beter Engels spreekt dan die mevrouw twijfelen we achteraf nog of dat met die afschrijving wel goed komt. Die mevrouw begreep er weinig van. Dick wilde voor 70 dollar reserveren. Seventy zei hij op zijn Heerjansdams. Forty? Vroeg de mevrouw. Nee, seventy! Zei Dick. En ik tekende 70 voor haar met mijn wijsvinger op de toonbank. Ah! Zei ze. Seventeen!? Pffffff... uiteindelijk had ze het door en werd 70 dollar gereserveerd. Het werden er met moeite 50. Dus nou maar afwachten wat er daadwerkelijk afgeschreven wordt door die taco klapster. Nadat we ook nog wat versnaperingen voor onderweg hadden ingeslagen vervolgden we onze weg. Tegen half twee werd het tijd voor koffie en namen we een half uur pauze. Uren later kwamen we voor ons bij het eind van de 90 en moesten we nog tol betalen voordat het richting Niagara Falls ging. Druk met navigeren kwamen we in een van de twee banen voor Only Cash terecht. Jurgen zei nog, we gaan verkeerd, maar we konden niet meer terug. En creditcard is ook geld dus kijken maar. Card aangeboden maar de mevrouw zei meteen dat er alleen met cash betaald kon worden. Sta je dan met een paar honderd auto’s achter je. Geen weg meer terug. Ik had ondertussen wel in de gaten gehouden waar Dick was gebleven en hij stond hondstrouw 2 auto’s achter ons. Ik zei tegen die mevrouw iets over friends with cash in de minivan 2 auto’s achter ons. Ze zei: if I go to them do they give me 15 dollar? Ik zei - vrij naar Obama - met volle overtuiging; yes, they will! Ik moest nog wel mijn rijbewijs aan haar meegeven en ze trok een Veiligheidshesje aan en ging op pad. Al zwaaiend met 15 dollar in de hand kreeg ik mijn rijbewijs terug en konden we verder rijden. Opvallend was dat niemand in de rij toeterde of iets dergelijks. Het was nog ongeveer 20 mijl rijden en de boardcomputer gaf aan dat we er nog 70 konden rijden. Meer dan genoeg dus. We kwamen in een file terecht en Jurgen had uitgevogeld dat we een afslag konden nemen en binnendoor konden rijden. De Schilties achter ons aan met Dick wild gebarend achter het stuur. Drink gebaren en ondertussen wijzend naar zijn auto. Hij reed ook op de laatste druppel en moest alweer tanken. Kwam ons ook goed uit en geroutineerd gooiden we de tanks vol. Nog maar een klein stukje rijden en we kwamen in Niagara Falls aan. Wat een ongelofelijk sjofele bende. Bijna alle panden zijn leeg, verrot, dichtgetimmerd en tenminste leegstaand. Tankstations ontmanteld en de huizen zien er ook niet bepaald florisant uit. Even later kwamen we aan bij Spruce Avenue. Nou ja Avenue. Ons huis stond op nummer 381 en zag er op het eerste oog hetzelfde uit als de anderen in de straat. Eenmaal binnen viel het reuze mee. Airco stond overal aan, tafel zowaar gedekt, BBQ gebruiksklaar in de tuin, handdoeken overal netjes neergelegd, schoon, goeie WiFi. Niets mis mee. Compliment voor de verhuurder. Beste tot nu toe. Snel inrichten en ondertussen hadden Norman Jurgen en Dick boodschappen gedaan en had Norman een restaurant in de buurt ontdekt. Bleek het restaurant van een hotel te zijn, waar we prima gegeten hebben. Na nog een afzakkertje in ons nieuwe huis te hebben genomen zijn we gaan slapen. Morgen op naar de Falls.
het systeem om een 5 cijferige ZIP code. Kennen wij dus niet. Andere optie is om vooraf een bedrag te reserveren bij de kassa en daarna pas te tanken. Volgens de meneer van het tankstation die ons later hielp zou alleen het bedrag waarvoor getankt werd afgeschreven worden. Aangezien de mevrouw die Dick eerst hielp waarschijnlijk uit Mexico kwam en dat Dick echt veel beter Engels spreekt dan die mevrouw twijfelen we achteraf nog of dat met die afschrijving wel goed komt. Die mevrouw begreep er weinig van. Dick wilde voor 70 dollar reserveren. Seventy zei hij op zijn Heerjansdams. Forty? Vroeg de mevrouw. Nee, seventy! Zei Dick. En ik tekende 70 voor haar met mijn wijsvinger op de toonbank. Ah! Zei ze. Seventeen!? Pffffff... uiteindelijk had ze het door en werd 70 dollar gereserveerd. Het werden er met moeite 50. Dus nou maar afwachten wat er daadwerkelijk afgeschreven wordt door die taco klapster. Nadat we ook nog wat versnaperingen voor onderweg hadden ingeslagen vervolgden we onze weg. Tegen half twee werd het tijd voor koffie en namen we een half uur pauze. Uren later kwamen we voor ons bij het eind van de 90 en moesten we nog tol betalen voordat het richting Niagara Falls ging. Druk met navigeren kwamen we in een van de twee banen voor Only Cash terecht. Jurgen zei nog, we gaan verkeerd, maar we konden niet meer terug. En creditcard is ook geld dus kijken maar. Card aangeboden maar de mevrouw zei meteen dat er alleen met cash betaald kon worden. Sta je dan met een paar honderd auto’s achter je. Geen weg meer terug. Ik had ondertussen wel in de gaten gehouden waar Dick was gebleven en hij stond hondstrouw 2 auto’s achter ons. Ik zei tegen die mevrouw iets over friends with cash in de minivan 2 auto’s achter ons. Ze zei: if I go to them do they give me 15 dollar? Ik zei - vrij naar Obama - met volle overtuiging; yes, they will! Ik moest nog wel mijn rijbewijs aan haar meegeven en ze trok een Veiligheidshesje aan en ging op pad. Al zwaaiend met 15 dollar in de hand kreeg ik mijn rijbewijs terug en konden we verder rijden. Opvallend was dat niemand in de rij toeterde of iets dergelijks. Het was nog ongeveer 20 mijl rijden en de boardcomputer gaf aan dat we er nog 70 konden rijden. Meer dan genoeg dus. We kwamen in een file terecht en Jurgen had uitgevogeld dat we een afslag konden nemen en binnendoor konden rijden. De Schilties achter ons aan met Dick wild gebarend achter het stuur. Drink gebaren en ondertussen wijzend naar zijn auto. Hij reed ook op de laatste druppel en moest alweer tanken. Kwam ons ook goed uit en geroutineerd gooiden we de tanks vol. Nog maar een klein stukje rijden en we kwamen in Niagara Falls aan. Wat een ongelofelijk sjofele bende. Bijna alle panden zijn leeg, verrot, dichtgetimmerd en tenminste leegstaand. Tankstations ontmanteld en de huizen zien er ook niet bepaald florisant uit. Even later kwamen we aan bij Spruce Avenue. Nou ja Avenue. Ons huis stond op nummer 381 en zag er op het eerste oog hetzelfde uit als de anderen in de straat. Eenmaal binnen viel het reuze mee. Airco stond overal aan, tafel zowaar gedekt, BBQ gebruiksklaar in de tuin, handdoeken overal netjes neergelegd, schoon, goeie WiFi. Niets mis mee. Compliment voor de verhuurder. Beste tot nu toe. Snel inrichten en ondertussen hadden Norman Jurgen en Dick boodschappen gedaan en had Norman een restaurant in de buurt ontdekt. Bleek het restaurant van een hotel te zijn, waar we prima gegeten hebben. Na nog een afzakkertje in ons nieuwe huis te hebben genomen zijn we gaan slapen. Morgen op naar de Falls.
-
31 Juli 2019 - 06:06
Ellen:
Weer genoten van jullie verhaal. Geweldig hoe je alles beschrijft, alsof je het zelf mee maakt. Je krijgt er echt een beeld bij.
Bijzonder ook dat niemand reageerde bij die tol. Dat hoef je in menig land niet te proberen, dan is het een en al getoeter en gezucht.
We zijn benieuwd naar de verhalen bij de Falls.
Veel plezier alvast,
Groetjes Ron en Ellen -
31 Juli 2019 - 07:39
Miny:
Hallo reizigers, inderdaad prachtige verhalen. Kijk er telkens weer naar uit. Er is een schrijver aan je verloren gegaan Reinier, maar ja wat niet is kan nog komen. Alvast veel plezier de komende dagen. Groetjes van ons aan jullie allen. -
31 Juli 2019 - 13:17
Yvonne En Gerard:
Wie naar Boston is geweest, zegt gelijk "volg de rode lijn", zo begint Reinier zijn verhaal van zondag 28 juli 2019.
Mij zegt deze rode lijn niet veel, maar ik ben dan ook nog nooit in Boston geweest.
Bij Boston denk ik wel aan een Amerikaanse Rockband vernoemd naar en afkomstig uit deze stad.
Eerste grote hit van deze band was "More Than A Feeling",
vanaf 15 januari 1977 stond dit prachtige nummer 7 weken in de Nederlandse top 40.
Bij Boston denk ik ook aan Massachusetts, want het is de grootste stad en hoofdstad van deze Amerikaanse staat.
En bij Massachusetts moet ik gelijk aan de gebroeders Gibb denken, oftewel The Bee Gees.
Hun eerste nummer 1 hit in de Nederland top 40 had deze band in 1967 getiteld "Massachusetts".
Beide nummers heb ik in mijn muzikale verleden met veel plezier gespeeld op diverse podia in Nederland.
Dus voor mij is "de rode lijn" met betrekking tot Boston een totaal andere, dan "de rode lijn" in het prachtige verhaal van Reinier.
Want ook nu weer was het een genot om jullie belevenissen vanuit een "luie stoel" te volgen.
Reinier mocht het er ooit van komen dat wij toch naar Boston afreizen, zullen wij dit verhaal zeker nog eens terug lezen zodat wij dan "jouw rode lijn" in deze prachtige stad kunnen volgen.
Groetjes van Yvonne en Gerard. -
01 Augustus 2019 - 13:47
Mama:
O O we hadden eerst de foto-s gezienvan de watervallen wisten nog niet
van de toch wel spannende tocht er naar toe, bloeddruk nog redelijk normaal?
anders maar aan de walnoten schijnt te helpen!! Fijn dat het vakantie huis meeviel.
Ja mensen soms zit het tegen en soms zit het mee!
We gaan naar het volgende vast gezellige verslag!
Reinier, Rob Hoogland gaat binnenkort met Pensioen leuke baan vacant ha ha.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
