Dinsdag 6 augustus 2019 Chicago naar Marietta GA

Nou ok, 6:15 ging de wekker. Het idee was om rond 06:45uur een Uber te bestellen. Voordat het dagprogramma kon beginnen moesten we eerst Mariette feliciteren. Die bereikt vandaag als laatste van ons vieren de leeftijd die wij al eerder bereikt hebben. De eerste Uber op het account van Dorine (mini-van voor fam Schilt, je weet wel, van die bagage) en een normale (weliswaar luxe, maar normale afmetingen) even later via mijn account. De Uber voor de Schilties zou over een kwartier voor komen rijden. Herstel, over 5 minuten. En dan is blijkbaar de afspraak dat hij max 2 minuten wacht en wanneer je dan niet klaar bent, wegrijdt. Kluiten in de tas, groetjes doei en tjeu!. Dat moesten we niet hebben en wanneer je ooit een geoliede gezinsmachine aan het werk wilt zien moet je bij de fam Schilt zijn. Wat die allemaal in minder dan 7 minuten kunnen organiseren is bewonderenswaardig. Zelfs de uber chauffeur brak het zweet uit toen hij alle bagage zag. Is dit alles vroeg hij vertwijfeld? En hoeveel mensen moeten er dan wel niet mee? 4 maar?? Pak van zijn hart. Paste allemaal maar net aan en daar gingen ze. Dick schreeuwde nog iets uit het raam, maar dat kon ik niet meer verstaan. Terminal 2 van O’Hara. Daar kon niet veel meer aan fout gaan. Wij hadden nog even de tijd om alles na te lopen in het huis en korte tijd later kwam onze Uber ook de straat in. Deze gepensioneerde man reed 2 a 3 ochtenden in de week, wanneer zijn vrouw de kleinkinderen opving. Hij was al in 50 Amerikaanse staten geweest. Volgend jaar ging hij voor de derde keer naar Europa, 5 weken Italië. Ik zei nog tegen hem dat hij daar geen spijt van zou krijgen. Zijn Amerikaanse top 3 vond hij overigens Californië, Florida en Montana. We motten ooit dus nog eens terug want Montana hebben wij nog niet gehad. Terminal 2 en nieuwsgierig speurden wij de mensenmassa af op zoek naar de Schilties. Nergens te bekennen. Zouden ze er al zijn? Even later zagen we een als altijd enthousiaste Kirsten zwaaien. Zij had ons eerder gezien dan wij hun. Ze hadden zelfs de bagage al ingecheckt en ook nog bij de juiste balie. Ik zeg, goed bezig! Wij volgen even later en nadat we ook de x-ray hadden doorstaan (uitgezonderd de speciale shampoo voor mooie krullen van Dick, want had ook hier apart in een zakkie moeten zitten) konden we op zoek gaan naar koffie. Instapprocedure ging ook snel en na een kwartier taxiën gingen we de lucht in. Korte vlucht van 1 uur en 20 minuten later, landden we op Atlanta. Wat een giga luchthaven. Amerikanen hebben een hekel aan lopen en er rijdt dan ook een treintje van de laatste aankomsthal naar de uitgang en aan de andere kant weer terug voor mensen die een andere pier moesten hebben. Wij zijn van het lopen (zelfs Dick scant dagelijks zijn iPhone om trots te melden dat hij wéér meer dan 10km gelopen heeft) maar dat bleek nog een aardige opgave. Toen we bij de band aankwamen stonden er nog 7 koffers en aan de zijkant een rolstoel te wachten op de rechtmatige eigenaren. Wij dus. De rest van het vliegtuig had de trein genomen en was al lang weg. Het volgende project was hoe naar de camperverhuurder Cruise America te komen. 47 Mijl verderop in Temple. Sabrina had al ver voor de vakantie uitgezocht hoe we dat met het OV zouden kunnen doen. Een heel stuk met de trein en het laatste stukje maar zien. Wij de borden To all trains gevolgd en daar aangekomen gevraagd aan de mevrouw achter het loket waar we dan wel niet naar toe moesten. “Temple?” Zei ze zeer moeilijk kijkend. In Georgia? Yep zei ik nog. Nooit van gehoord. Hoe dan ook onze treinen rijden daar zeker niet heen. Je kunt buiten een van proberen te regelen. Of het aan de meneer in een oranje hesje vragen. Die wist alles van de treinen. Nou ja treinen, zo noemen ze hier de metro ook. En we stonden blijkbaar bij de metro. De man in het oranje hesje zei ook al meteen dat hij nooit gehoord had van Temple en dat we het maar uit moesten zoeken. ‘Gewone’ treinen reden er überhaupt niet en hij was van de metro dus daar hadden we ook niets aan. Internet geraadpleegd en geen enkele referentie die duidde op een trein vanuit Atlanta in welke richting dan ook en al helemaal niet in de richting van Temple. Een ander mevrouw zag ons tobben en adviseerde nog om een bepaald nummer te bellen voor een expres bus. Ik dat nummer gebeld maar ik verzandde in een ingewikkeld keuze menu en haakte af. Er bleef maar een mogelijkheid over; de vans aan de overkant. Jurgen en ik erheen om poolshoogte te nemen. Er stond een heel rijtje van die vans te wachten op klandizie. Het is in NL gebruikelijk om naar de eerste in de rij te gaan en dat deden we. Een één of andere Ethiopiër was de chauffeur en keek ingewikkeld bij de vraag hoeveel een rit kostte voor 7 man inclusief bagage naar Temple. Temple? Nooit van gehoord. Of ik het adres even in zijn mobi wilde invullen. Hij keek vervolgens nóg moeilijker en na enige tijd zei hij dat het 140 dollar zou moeten kosten. We hadden inmiddels ook al gecheckt hoeveel 2 Ubes zouden kosten en dat was iets van 160 dollar. Toch 20 dollar verdiend. Ik zei dat ik dat nog even moest overleggen met de rest van het gezelschap en daarna (eventueel) terug zou komen. Dat deden we dan maar en onderweg na deze man vroeg Dorine aan een andere chauffeur hoeveel hij moest hebben voor een rit van 47 mijl. 100 dollar zei die. Dáár kwam onze Ethiopiër aangestormd. Hij wou al meteen mijn reistas pakken, maar daarvan kon ik hem weerhouden. Ik zei, nou je hoort het, hij rijdt voor 100 dollar dus als you dat ook kunt doen dan rijden we met you. Hij boos. Nou dan ga je lekker met hem mee bromde hij. Toen we dat leken te gaan doen zei hij gauw dat hij het ook voor 100 wilde doen. Hij had de eerste rechten en we liepen met hem mee naar zijn bussie. De andere chauffeur riep nog gauw dat hij het voor 90 wilde doen en toen we onverstoorbaar verder liepen zelfs nog voor 80 dollar. Maar we vonden dat we dat niet meer konden maken. Handel zelf ingeladen bij de nog steeds boze Ethiopiër en ik zei tegen hem dat als hij boos zou blijven we alsnog met die andere mee zouden gaan. Deal is deal en dan niet meer mokken. Nee nee nee haastte hij zich te zeggen. Ik ben niet boos. Ok, karren maar dus. Onderweg ontdooide hij aanzienlijk. Het was dan ook heel erg warm. Hij was in Amerika terecht gekomen via een Nederlandse uit Den Haag van wie hij zelfs een foto liet zien. Ruim een half uur later kwamen aan in Temple. Dick gaf de man 105 dollar en hij iedereen schaterend een hand. Het RV verhuurstation. Dat werd bestiert door een Mexicaanse die niet voor de poes was. Grappig. Op de vraag van Dick (hij vertrouwd de mals.me app van mij voor geen ene meter) of ze ook navigatiesystemen verhuurde, antwoordde ze ontkennend. Maar je kunt ze wel kopen bij de Walmart en aan het einde van de vakantie inleven en zeggen dat je er vanaf wilt zien. Je hebt 2 weken bedenktijd namelijk en dan krijg je je geld ook nog terug. Hahahaha. Of ze ook stoeltjes verhuurde. Jazeker verhuren wij stoeltjes. Maar die kosten 10 dollar per stoel en als je toch bij de Walmart bent kun je vergelijkbare stoelen aanschaffen voor 5 dollar. Die Mexicaanse trok een behoorlijke muur op om Cruise America een poot uit te draaien. Daar kan Trumpedo nog wat van leren. Alles gecheckt en gedaan en we konden op pad met als eerste doel; Walmart. Na wat omzwervingen gevonden en naast de reguliere boodschappen (we moesten uiteraard eerst een voorraad opbouwen) ook een BBQ gekocht, 5 stoeltjes voor 8 dollar en een navigatiesysteem voor 89 dollar. Alles bij elkaar 2 karren vol voor.... 466 dollar. Logisch dat we in de steekproef vielen en een mevrouw checkte aan stuk of 10 artikelen of die wel op de bon stonden. Stond er uiteraard allemaal op en we konden eindelijk richting de camping. Prima gelukt via mijn eerder gedownloade off line beschikbare maps.me kaarten. Het navigatiesysteem van de Walmart was namelijk nog niet in de lucht... sterker nog in de winkel was de beveiliging er niet afgehaald en bij het doorknippen van een draadje ging het alarm af. De liefhebbers gingen nog even zwemmen in het kleine maar zozeer welkome zwembadje en daarna ging de BBQ in de brand. Dick en ik zitten nu te zweten op het verslag (hij en Mariëtte wisselen dagelijks af) onder het genot van de laatste druppels van de 4 flessen Famous Grouse die we van Schiphol hadden meegenomen. Kirsten slaapt en de rest speelt Fase 10. Begin van de avond werd ontsierd door een musquito aanval maar die was gelukkig voorbij toen de zon onder was. Het is nu een graad of 25, de airco’s in de RV staan te loeien en wij zitten nog heerlijk buiten. Airbnb’s zijn ok, maar zo’n camping - hoe doods die verder ook is - is toch wel waar we het meest mee hebben. Morgen door naar Nashville, Tennessee. Voordat we weggaan (we kunnen daar tenslotte pas om 15uur terecht) gaan we eerst taart eten ter ere van Mariëtte’s verjaardag. Het is vast ergens ter wereld dan nog wel 6 augustus dus dan kan dan nog prima.