Fort Pierce en Vero Beach, 8 augustus 2012.

Vanochtend de wekker wat vroeger gezet. Om 12.30uur moesten we ons melden bij de kajak raft tocht door de mangroves bij Fort Pierce. En wanneer Mariëtte zich nog steeds niet zo lekker zou voelen zouden we eerst naar het hotel rijden en daarna terug naar Fort Pierce. Gelukkig voelde ze zich een heel stuk beter en ging ze mee naar de raft. We moesten 212 km overbruggen en de tomtom was goed in vorm. Onderweg nog even gestopt om wat ‘brooien te laaien’. De raft duurde een uur of 2,5 en dat is natuurlijk niet te doen zonder tussen de middag wat te eten. Die Tomtom deed het zoals gezegd erg goed, maar stuurde ons ook langs tolwegen. Een paar keer moesten we Italiaanse autostrada aandoende tolpoortjes langs om de tol te voldoen. In cash, geen creditcardbetaling mogelijk deze keer. Maar goed het kostte ook telkens maar $1,25, bij de huidige wisselkoers een slordige EUR 1,00. Dus dat viel best mee. Wanneer je de juiste poortjes neemt. Een deel van die poortjes zijn voor de burgerij die in cash betaalt en een deel van de poortjes voor de elite, met grote borden als SUN CARD houders aangeduid. Wij trouw – als altijd - achter de witte bolide aangereden. Gaat die auto ineens naar één van die linkerbanen. Onder de borden SUN CARD door. De Schilties hebben de zaakjes goed voor elkaar en hebben ook ons uitgerust met een wallekietallekie. Ik blèren door dat ding: wanneer je niet ondertussen een SUN CARD gekocht hebt, kun je beter naar RECHTS gaan voor de CASH rijstroken. Hallo!! Naar RECHTS!! Achteraf bleek Dick de Amerikaanse variant van 100% NL op de radio gevonden te hebben. Knoerthard de radio aan, geen wallekietallekie gehoord en niet meer op de borden letten. Kan gebeuren. Sabrina heeft voor de zekerheid nog even een foto gemaakt van dat bord wat je telkens aan de kant van de weg ziet “$ 100 fine when following the wrong lane” of iets dergelijks. Fine niet te vertalen met fijn, maar met boete. Nou ja, OK. Met zo’n gevulde shagbuil maakt dit allemaal kennelijk niet uit. Je maakt wat mee, met die gasten.
Maar goed, een kwartiertje te laat maar Daniel and Linda waren de kajaks al aan het prepareren. Even dacht ik dat ze bezig waren met veiligheidsgordels, maar dat bleek niet het geval. Na een omstandige uitleg over het programma door Daniel bleek hij het te hebben over een soort bootjes die de vergelijking met ‘de plank van Martijn Wallet’ goed konden doorstaan. Voor de niet-intimi: dit is een bootje met een electromotor. Erg goed voor het milieu, maar van raften komt met die dingetjes niet zoveel. We hebben een mooie tocht gemaakt door de Biesbosch van Florida; de mangroves. Eerlijk is eerlijk. Uniek natuurgebied. In de broedtijd schijnen hier ruim 300 vogelsoorten te huizen. Nu zie vooral nog visarenden en een verdwaalde witte Ibis. Ries: Wist jij (uiteraard weet je dat, maar ik niet) dat visarenden de gevangen vis altijd beethouden met de kop van de vis vooruit? Vliegt aerodynamischer. Ondanks dat het niet zo héél hard ging zat de dubbel met Sabrina op slag en Dorine als stuurvrouw steeds maar weer in de wortels van de mangrove bomen. Maakt niet uit, zou je zeggen. Ware het niet dat die takken vergeven waren van de (volgens Daniel) ongevaarlijke krabbetjes. Nog niet zo erg, maar omdat ze in de boot vielen en zelfs op Sabrina zelf, zorgde dat voor oerkreten die ze zelfs in het miljoenen jaren oude gebied nog niet eerder gehoord hadden. Alle hens aan, maar vooral de krabbetjes (5cm in doorsnee) ván dek!! Daniel and Linda waren super-enthousiast, echte American-style. Maar de jongens waren toch wel blij dat we na ongeveer 3 uur terug op de plaats van vertrek aankwamen. Het was prachtig weer met alleen maar zon en ruim 30 graden. Compleet doorgegaard en verworden tot rode rivierkreeften meerden we onze electroboats weer aan. Afrekenen (alles lijken ze hier in 6 te doen; 6 voor een biertje 60 voor een boottochtje enz) en het laatste stukje naar het hotel van G(loria) E(stefan): Costa d’Este.
Daar aangekomen, blijkt het is een super mooi hotel te zijn. Daniel zei het al, maar hij had gelijk. Mooie kamers, prachtig sanitair en een mojito als gratis welkomstdrankje. Toch maar zien dat we straks ergens een beetje voordelig kunnen gaan eten… In downtown Vero Beach. Daniel had nog wel een tip meegegeven: Babi’s place. Wij zoeken op internet, maar in plaats van een goede Chinees kwamen we niet verder dan wat babywinkels. Gevraagd bij de receptie en die kenden het wel degelijk. Het bleek echter te gaan om Bobby’s. Tja, wanneer je Bobby op zijn Amerikaans uitspreekt kom je vanzelf op Babi. Hmmm, volgende keer dergelijke tips maar op laten schrijven. Voor het eten nog maar eerst een biertje drinken bij de pool. Ede jongens gingen deze keer wel halen. Paar dollars meegegeven en weg waren ze. Duurde een poosje en kwamen ze terug. Zonder drinken. Geld tekort. De Budweiser in exclusieve aluminium flessen was niet goedkoop en er moest bijgelapt worden. OK, op naar Bobby’s. Die tent was inderdaad vlakbij en een tafel voor 9 was snel klaargezet. Een stuk of 5 keuzes vielen op de steak (speciality of the house). We namen die van 12 oz ipv de $3 duurdere 16 oz. Maar goed ook, want normaal zou die van 12 oz al genoeg zijn voor tenminste 2 personen. Stanley kreeg hem dan ook niet helemaal op en de waitres vroeg hem iets waarvan hij dacht dat ze bedoelde of ze het bord kon weghalen. Yes, yes! Zei Stan enthousiast in zijn beste Amerikaans. Even later kwam de mevrouw weer terug met een doggybag met daarin een homp vlees, wat bonen en de resterende patat. Keurig in gescheiden vakjes. Stanley kieperde de doggybag in de eerste de beste trashcan. Lachen, joh! Met die Schilties.
Na het traditionele afzakkertje doken we moe maar voldaan de koffer van GE in.