Fort Lauderdale (?), 20 augustus 2012,

Het plan is om vandaag op tijd naar het schip te gaan. Sabrina heeft op internet gelezen dat mensen die vaker met de Majesty of the Seas (MotS) hetzelfde rondje doen (die zijn er blijkbaar) al een stuk vroeger inchecken dan het aangegeven tijdstip 13.30uur. Het idee was dat we dan niet zo lang in de rij zouden hoeven staan. Het zijn tenslotte ruim 2500 man die aan boord moeten. Het schip zou vertrekken om 17.0uur. Genoeg tijd, naar wij dachten, om er en rustig dagje van te maken. Hoe anders zou het gaan…
Om 09.00uur verzamelen beneden bij de voordeur en op zoek naar een ontbijt. We hadden de avond ervoor langs de boulevard diverse tentjes gezien, maar de eerste paar zaten ramvol. En heet dat het was! Strak blauwe lucht en een hele hoop Farenheit. Op een gegeven moment konden we terecht in een Italiaans restaurant waar een Surinaamse mevrouw ons hielp. Konden we tenminste in het NL bestellen. De orangejuice bleek op te zijn en één van de personeelsleden werd op pad gestuurd met een paar dollar om als de nondedju een paar pakken te gaan halen. Toen we alles ophadden (en afgerekend uiteraard) konden we ons gaan opmaken om richting de boot te gaan. Eerst moest Dick nog een bank zien te vinden die shag-buidel-geld kon wisselen. Dat bleek nog niet zo eenvoudig in dit land waar plastic geld het cash geld allang heeft ingehaald, zelfs bijna verdrongen. Stoppen, vragen, verder rijden, stoppen, weg vragen, verder rijden, enz. Bij de volgende stop toch even naar de witte tornado voor ons gelopen. We moesten de auto namelijk inleveren met een lege tank en hadden het wel zo’n beetje uitgekiend. Maar niet gerekend op een sightseeing tour door Fort L langs een scala aan banken. De nog te rijden miles met de resterende benzine was van 50 naar 30 miles teruggelopen en al een tijdje alleen nog de melding met hoofdletters “LOWFUEL”. Op een gegeven moment krijg je het gevoel dat de auto al een beetje begint in te houden en om ergens in stikdruk downtown Fort L stil te vallen met een lege tank, was geen ideaal vooruitzicht; tanken dus. Gelukkig zijn er best veel tankstations te vinden en we konden het dus nog net halen. Inmiddels hadden we een obscuur wisselkantoortje gevonden en hoefden alleen nog een km of 5 naar de haven en dan nog iets van 8km naar de luchthaven om de auto in te leveren. 1 Gallon getankt (ongeveer 4 liter) met een verbruik van 1:5 moest dat voldoende zijn. Het plan was eerst de rest bij de haven af te zetten met koffers en al. Zij konden dan alvast in de rij gaan staan om in te checken en dan reden Dick en ik de auto’s naar de luchthaven om ze bij Alamo in te leveren.
Het zoeken naar de juiste haven was nog best lastig. We kwamen terecht in een deel van de haven wat meer bestemd leek voor vrachtvervoer. Ook waren ze bezig met het wegenstelsel. Kruip door, sluip door weggetjes, veel vrachtauto’s; een gekrioel van jewelste. Op een gegeven moment reden we wat uit de drukte en richting een paar toegangspoorten. Uiteraard reed Dick de poort in die bestemd was voor vrachtverkeer en wij kozen ervoor om de reguliere toegangspoort te nemen en gingen in de baan ernaast staan. De man keek al wat verwonderd van ‘wat komen jullie hier doen?’, maar zo kijken heel veel controlerende ambtenaren van welke overheidsdienst dan ook. Op zijn vraag waar we naar toe gingen kreeg hij het blijmoedige antwoord “we gaan met de MotS!!” pleurde hij bijkans uit zijn al veel te kleine hokje. “MotS?” vroeg hij tot 3 keer toe ongelovig; “die gaat hier helemaal niet vandaan, die vertrekt vanuit Miami!”. Een oorverdovende stilte in de anders zo rumoerige Dodge. Was de man wel goed bij zijn hoofd? Ja, dat was hij. We zaten absoluut, helemaal en totaal verkeerd. In Fort L ipv in Miami. We konden het amper geloven. De ambtenaar die Dick had doorgelaten had ze verwezen naar een dock waarvandaan een schip waarschijnlijk wel in de buurt van de Bahama’s zou komen en dat ze daar dan maar naar toe moesten. Gelukkig was ‘onze man’ snel van begrip en riep tegen zijn collega dat die witte auto bij ons hoorde en dat ze dus ook totaal verkeerd zaten. You can make a U-turn over there and have a nice trip. That’s it, daar stonden we. Het LOWFUEL signal was ook al weer verschenen en we moesten eerst even recupereren en kijken wat te doen. Het was duidelijk dat er iets in de boeking helemaal fout was gegaan. Kijkend naar de reispapieren, bleek bij nader inzien dat er überhaupt geen adres van welke haven dan ook op stond. Miami, Florida, Deck 7, Boarding time 01.30 pm. Meer niet. En we dachten ergens vaag dat Fort L en Miami min of meer aan elkaar vast zaten en dat er maar één haven was. ‘We’ waren (of hebben ons) op het verkeerde been gezet (laten zetten) door het hoofdkantoor van TUI. Dorine had gevraagd naar een hotel zo dicht mogelijk bij de plek waarvandaan de cruise zou vertrekken. Bahia Mar in Fort L werd ons geadviseerd en daarmee stonden we op het spoor Fort Lauderdale. Nooit meer verder gekeken. We’ll gonna take a lawyer and sew them TUI guys!
Goed, dat is pas zorg voor als we thuis zijn. En nu? In het contract stond dat we de auto’s moesten inleveren op de luchthaven van Fort L. dat dan maar eerst doen en daarvandaan verder kijken. Misschien dat we met een taxibussie naar Miami kunnen gaan. Eenmaal aangekomen bij Alamo begon de innameprocedure. Stelt niet veel voor overigens, een snel rondje rond de auto en met een scanner de barcodesticker achter de voorruit uitlezen, een bonnetje uit de portable printer even tekenen en klaar is James. Tijdens deze actie vroeg een mevrouw van Alamo belangstellend waar de vlucht naar toe ging. Nou, zeiden we; we moeten nog naar de haven van Miami om een cruise te halen. ?????? Wat doen jullie dan hier met die auto’s? Tja, dat staat in het contract, foutje bij het boeken van de reis… De mevrouw zei dat we veel beter met de auto naar Miami konden rijden, daar inleveren en met de shuttle naar de Port of Miami. Dat vonden wij ook. Maar of dat dan wel kon. Ja, dat kon, behalve voor onze auto, die was al afgemeld en die van de Schilties nog niet. Wanneer ik met de bon naar Customer Service zou gaan, konden ze daar misschien het contract heropenen. Zo gezegd, zo gevraagd: Nee, dat kan niet. Dat doen we nooit. Ai. Hmmm, ik liep weer terug naar de rest van de radelozen en werd onderweg aangesproken door weer een andere employee. Hij was kennelijk op de hoogte gebracht en zei dat hij het contract wel kon heropenen. Hé! Een mazzeltje op deze zo merkwaardig verlopende dag. Een hele riedel op de computer ingevuld, bonnetje getekend, de beste man $5 gegeven voor zijn service, koffers weer ingeladen en daar gingen we weer in ganzepas achter elkaar aan op weg naar Miami. Oh ja! LOWFUEL! Al weer een heel poosje. Zo snel mogelijk van de snelweg af dus en allebei de auto’s nog maar eens met 5 gallons benzine gevuld. Na een km of 40 reden we Miami weer binnen, waarvan we een paar weken daarvoor nog dachten er voorlopig niet meer te zullen komen. Maar goed; zelfde strijdplan, vrouwen en kinderen eerst afzetten bij de boot en Dick en ik andermaal naar de luchthaven om de auto in te leveren. We liepen er weer snel doorheen en nog even bij een andere mevrouw gevraagd hoe dat zat met een taxi naar de Port of Miami. Nou dat was heel eenvoudig; 4th Floor en een gratis shuttle naar de haven. Kijk; weer een mazzeltje. De rest was al ingecheckt en wij sloten ons meteen aan bij de drill bij noodgevallen. Hè, hè we gingen bijna het schip ìn maar nu zitten we er toch op. Wanneer we van te voren hadden geweten, had het allemaal ideaal kunnen verlopen. Van Miami naar Miami, daar op de boot en voor de laatste dag een hotel in de buurt (we komen s’ochtends aan om 07.00uur en vliegen pas om 19.00 of zoiets) van de luchthaven en dan de terugvlucht naar huis. Nu zitten we nog met een hotelboeking in Fort Lauderdale. We weten nog niet wat we gaan doen komende vrijdag. Eerst maar genieten aan boord van de MotS, de rest is van later zorg. Geroutineerd speerden we na de drill naar onze hut. Waarschijnlijk nóg iets kleiner dan die MSC boot die we een paar jaar eerder hadden. Onze zwemspullen aan en op naar het sundeck. Handdoeken gescoord en 9 ligbedden bezet gehouden. De Schilties waren iets minder geroutineerd en na een half uur doken zij ook – enigszins onwennig om zich heen kijkend – op. Een beerbag gescoord voor $8, maar dan die kun je dan laten refillen en dat het heb je er telkens 6 voor de prijs van 8; “you can’t lose” aldus de obert. We waren meteen overtuigd en we moeten nog wat $’s goedmaken link en rechts dus dit soort acties helpt. Om 21.00 is onze dinnersessie gepland en we hebben heerlijk gegeten. Nog paar gerrefillede beerbags en een discomuziekshow op deck zoveel (Kirsten was helemaal in haar sas ook al liep het tegen middernacht) en slapen maar. Wat een dag! Op naar Nassau, Bahama’s.