Miami, 7 augustus 2012.

Beetje op tijd opstaan. Want we hebben maar één dag. Hier in Miami. Kennelijk is het enige, naast de prachtige stranden, wat hier een bezienswaardigheid schijnt te zijn is het Art Deco District. Niet ver van het hotel. Dorine (reisleidster tenslotte) had het nog even gevraagd en we moesten de poort uit links en dan een halfuurtje lopen. Zo gezegd , zo gedaan. Lopen, lopen en lopen. Mariëtte kon helaas niet mee, die had last van maag en hoofdpijn. Het acclimatiseren hakte er bij haar behoorlijk in. Over een zogenaamde boardwalk. Mooi aangelegd en er wordt volop gebruik van gemaakt door de plaatselijke personen; oud, jong, dik, dun, you name it. Rennen, snel wandelen, gewoon wandelen, van alles. Leuk om te zien. Wij sjokten alleen maar. En we hadden het héét. Als pareltjes liep het over de diverse hoofden, ruggen en buiken. Kwam er ook nog eens een eind aan? Dorine (reisleidster, tenlotte) nog maar eens aan een paar locals gevraagd of we richting Art Deco District liepen. Ze wisten niet waar ze het over had. Lekker dan. Na nog eens een paar handen en voeten eraan gewaagd te hebben (het waren kennelijk Spaanstaligen) bleek al waar we voor vreesden. We hadden links gemoeten in plaats van rechts… Goedgemutst (ahum) ging de looptocht dezelfde weg terug. Toen we eenmaal op de plek waren waarvandaan we vertrokken waren, was de meerderheid al zover heen dat ze geen zin meer hadden om nog de juiste richting nog eens op te gaan. Zeker Kirsten had al heel erg haar best gedaan en de konen waren vuurrood van de inspanning en ging liever zwemmen. Wat haar betreft logisch, natuurlijk. Dorine, Sabrina en ik lieten ons niet kisten en liepen door. Het Art Deco District in. Leuk man! Gele huisjes, groene huisjes en blauwe huisjes. Met leuke geveltjes enzo. Nou goed. Paar foto’s genomen en omdat D en S kniepköttels zijn, hebben we géén taxi genomen, maar de benenwagen. Totaal versleten kwamen ook wij uiteindelijk weer bij het hotelhekje aan en konden we ons ook onderdompelen in het 33 graden water van het zwembad. Dorst dat we hadden. Maar ja die $’s, hè? De Schilties wisten van een supermarkt in de buurt en de kids werden met een handvol $’s op pad gestuurd wat te drinken te kopen. Kwamen terug met een paar zakken vol giga flessen frisdrank en bekertjes. Vervolgens werd eea ongegeneerd rondgedeeld. Met elke windvlaag vlogen er een paar van die bekertjes over het park heen.
’s Middag heb ik de kids van Dick en Mariëtte Miami laten zien. Autootje laten halen. Beetje stoer met de zonnebril op wachten tot dat ventje van de valetparking eindelijk eens met die auto op kwam draven. Nadat ook Dorine, Jurgen en Sabrina waren ingestapt gingen we op weg. Stanley had de camera van Dick meegenomen met de opdracht wat opnames te maken. De skyline van Miami was wel indrukwekkend, maar wanneer je NY gezien hebt… We zijn nog even uitgestapt bij een één of andere open dag van de plaatselijke politie en brandweer. Gratis limonade gescoord en dat was het wel zo’n beetje. Nog een poosje rondgetoerd om Little Havanna te vinden, maar dat lukte niet. Toen maar terug naar het hotel. Ook zonder Tomtom konden we onze weg vinden. Laatste stuk over de Ocean Drive gereden. Raampjes open, zonnebrilletjes op, radio op 10 en sukkelen over de meest bekende Drive van Florida. Miami Vice is er opgenomen en ook Scarface heeft hier rondgelopen. Ha!
Terug in het hotel moesten er nog plannen voor het eten gemaakt worden. Dorine heeft een lijstje gemaakt van restaurants waar we goedkoop en goed zouden kunnen eten. Eén of ander Cubaans dingetje vlak in de buurt van het hotel. Ik ben er nog even heengelopen om te reserveren. We zijn tenslotte met 9. Bleek een wat obscuur tentje te zijn. Neonverlichting en de gezelligheid van een snackbar. Dus toch maar even niet reserveren. Nadat iedereen gedoucht was gingen we toch maar in die richting. In hotel was een warm en koud buffet in de aanbieding. Leek wel een beetje erg oubollig. Aangekomen bij dat restaurant was de deur al dicht. Tent ging dicht om 20.00uur. Stonden we dan. En nu? Even verder lopen dan maar. Gelukkig bleek aan het eind van het zelfde blok een Italiaan te zitten. Heerlijk gegeten. Nog een paar afzakkertjes in het hotel genomen tegen een inmiddels bekende vergoeding en duiken maar weer.
Schiet me op de valraap nog een evenementje binnen: Vanmiddag zitten Dick, Kirsten, Dorine, Sabrina en ik bij de buitenbar van het hotel een lunchje te gebruiken. De overige reisgenoten hadden andere plannen en wilden liever een broodje halen bij de plaatselijke Subway. Dick gaf Norman $20 mee en daar gingen ze . Die $20 greep hij – by the way – uit mijn portemonnee, maar goed, Jurgen was er ook bij dus wat maakt het uit. Maar daar bleef het niet bij. Bij het vertrek van het tafeltje stak hij doodleuk mijn portemonnee in zijn zak. Dat werd me toch iets te gortig, had tenslotte pas die middag net een hoop $’s gepind. Had het niet in de gaten. Zei die. Had net een nieuwe gehad en wist niet meer precies hoe die eruit zag. Nee, dat zal wel. Zo’n goeie hebben wij nog niet gehad! Toen zijn eigen wallet boven tafel kwam, bleek dit maar een heel dun dingetje te zijn. Goed dat ik toch nog wel een beetje scherp was.