Saint Augustine, 11 augustus 2012

Hello World! Vandaag de segway tour. Bijna iedereen heeft wel eens zo’n ding gezien, maar slechts weinigen zullen er ooit op gereden hebben. Na het gratis ontbijt te hebben genuttigd (we kregen ongevraagd 1 voedselbon per kamer voor het ontbijt, af en toe ook eens een mazzeltje dus) gingen we te voet naar de verzamelplaats voor de segway tour. Elke keer wanneer je ’s ochtends naar buiten loopt, wordt je bijna bevangen door de hitte. In de loop van de dag lijk je er vervolgens wel een beetje aan te wennen. Goed, puffend en hijgend kwamen we ter plaatse waar Cary al bezig was die dingen gereed te zetten. Zag er best eenvoudig uit, zo’n ding berijden. Het maximum aantal deelnemers is volgens de wetten van de state of Florida and the local sherrif administration unaniem en ohne Gewähr vastgesteld op 6 en niet één meer. Betekende dat Mariëtte , Dorine en Kirsten achter moesten blijven. Ze kregen wel een gratis entree-sticker voor het schitterende park, een soort openluchtmuseum, maar dan anders. Kirsten heeft het gemak van een rolstoel en die was bijna niet door de met houtsnippers opgehoogde paden te duwen. Die rolstoel komt steeds goed van pas want soms lopen we best wel een eind en dat kan zij anders niet zo goed volhouden. Gelukkig voor de Schilties, zijn wij ook mee met een eigen auto, want daar kan die rolstoel makkelijk in. Hun eigen auto is net een volgestampte verhuiswagen. We rijden er steeds achteraan en verbazen ons dagelijks dat die wagon niet door zijn hoeven zakt. Hoe hebben ze dat eigenlijk allemaal met het vliegtuig meegekregen? Waarschijnlijk heeft Norman gebruik gemaakt van zijn connecties in de haven van Rotterdam en hebben ze (voor wènig, uiteraard) al eea vooruit laten verschepen.
Terug naar vanochtend. Eerst legde Cary uit hoe zo’n segway werkt en deed hij een paar vaardigheden voor die wij geacht werden ook te gaan beheersen. Daarna werden we 1 voor 1 uitgenodigd om de vaardigheden te oefenen voor het oog van de rest. Sabrina mocht/moest eerst, want vrouw en linkshandig/benig. Haar optreden gaf de rest zichtbaar moed, want ze deed het erg beheerst en dat gaf ons het idee dat wat zij kon wij toch ook moesten kunnen. Na wat achtjes draaien, stoppen, afstappen en parkeren was ikzelf aan de beurt. Wat minder soepel natuurlijk, maar ook ik doorstond de test, net als de Schilties, maar die stammen dan ook af van een bekende racefamilie, die meerdere segway triomfen op hun naam hebben staan. Ook Kirsten mocht het zelfstandig proberen. Ze vond het reuzespannend, maar ze deed het erg goed en je hoeft een Amerikaan geen positieve coaching te leren, dus Cary moedigde Kirsten onvermoeibaar aan. En zowaar, na korte tijd kon ze zelf dat ding aan de gang krijgen en ook weer laten stoppen. Bochies maken ging naar rechts erg goed, maar de bocht naar links was voor haar niet zo eenvoudig. Nee, Emile; van haar moet je het niet hebben. Cary was zelf ook erg enthousiast over de vorderingen van Kirsten. Hij heeft zelf een autistische dochter van 10, voor wie het segwaq rijden nog een stap te ver is. Hij was zelfs zo enthousiast dat hij zelfs vroeg na afloop nog een korte filmopname van Kirsten te mogen maken voor zijn website. Ik weet niet hoe deze heet maar wanneer je Cary en segway en st. augustine in google intikt, zou je toch een heel eind moeten komen.
Na deze intro ging de bende van 6 op pad om St. Augustine te verkennen. Na korte tijd liet Cary de groep stoppen en vroeg of we zin hadden in interessante verhalen bij allerlei gebouwen in St. Agustine of dat we meer trek hadden in met dat ding een beetje rondcrossen…. What da ya think? Na een uurtje keerden we weer terug op het honk en mocht Kirsten nog een poosje oefenen. Dick zou eea filmen (in opdracht van de hoofdpiet, volgens hem) maar was zo druk met het achter de segway van Kirsten aan te rennen dat ik het filmen maar van hem heb overgenomen. Na dit leuke onderdeel van onze reis, werd het tijd om richting Orlando te gaan. Over de snelweg zou de rit 2 uur in beslag nemen. Door een natuurpark 2 uur en 3 kwartier. We kozen voor de laatste optie. Leuke tocht, maar aan het eind moesten we toch nog een stuk via een tolweg. Jullie weten inmiddels dat ouwe Dirk de doordouwer (daar hebben we hem weer) daar een hekel aan heeft. Al een paar dagen eerder probeerde hij via een illegale rijbaan de tol te ontlopen (resultaat: boete $100 -/- tol $1,25 = - $98,75). Tel uit je winst. Nu had hij een nieuwe truc verzonnen; heel hard het tolpoortje voorbij rijden en net voor het rode licht alsnog stoppen in de hoop dat de chauffeur van de auto achter hem die luizige $1,25 wel zou betalen. Maar wie denk je die achter hem reed? En denk je dat die de verschuldigde $1,25 voor hen zou betalen? De mevrouw achter het loket boog wat meewaarig kijkend uit haar loket en wij wisselden als veronderstelde Amerikanen onder elkaar al hoofdschuddend een begrijpende blijk van verstandhouding met elkaar uit. Deurtje van de witte bolide voor ons ging open en met gebogen hoofd kwam de bestuurder van het vehikel zijn verplichting alsnog voldoen. Daarna was het één streep naar Orlando. Of…? Bij een tweesplitsing kon je kiezen tussen Orlando en Maitland of zoiets. Wanneer je naar Orlando moet, ga je dan natuurlijk naar Maitland (of zoiets). Ja, was de verklaring achteraf; Het was een nieuwe weg en de tomtom was de weg kwijt en die vond hem een stuk later weer terug en bla, bla, bla. Maar toen we eenmaal alsnog in de buurt van Orlando waren aangekomen, moesten we kris kras langs een web van snelwegen en winston (de tomtom stem) wist ons feilloos naar het hotel te leiden. Quality Suites geheten. Quality is een rekbaar begrip en suites zullen ze wel hebben, maar daar zitten wij niet in. Stel je je een desolate flat in Utrecht Overvecht voor en je hebt waar wij nu in zitten. Alles wat je vastpakt, plakt hier. Maar de kamers zijn schoon en het sanitair is OK. We redden het wel. De (ouwere) Schilties wilden ook wel eens een rustige (jaja) nacht en hebben Kirsten aan ons (beter: aan Sabrina) uitbesteed. Terwijl ik dit zit te typen, ligt ze ongeveer een halve meter van mij af en verroert geen vin en ligt heerlijk te slapen. Blijkbaar was ook zij toe aan een rustige nacht. Haha! Oh ja, vanavond gegeten in een streakhouse, omdat de Fridays en Chilis en Pizzahut afgeladen vol zitten. Kosten vergelijkbaar met Bobby’s, maar de steaks van ‘Babi’ waren toch veel en veel beter. Na nog wat zelf gekochte bierties (Dick hoefde er maar 1, want hij had al een heeeeel groot glas in het restaurant naar binnen gewerkt en we zitten andermaal in een hotel zonder (pool)bar), was het tijd om te gaan slapen. Behalve voor mij, want het is nu ruim 01 uur en ben nu pas klaar met het informeren van jullie over ons. Morgen de Universal Studio’s, hier 2,9 mile vandaan. Welterusten.
Shit, geen verbinding!!! Morgen dus pas verzenden. Of toch??