Orlando, 13 augustus 2012

Ok, dan. Ons laatste ontbijt in Quality Suites (zelden zo’n verschil tussen naam en realiteit gezien als hier). Best veel mensen, vrijwel allemaal latino’s, Spaans is de voertaal en ‘westerlingen ‘ zijn er eigenlijk niet. Het ontbijt wordt geregeld (nou ja) door één employee. Iemand zei: op de deur staat ‘only employees’; daarvan kunnen ze de s ook wel weghalen. En zo was het ook, brood op, jam op, koffie op, en dat mevrouwtje liep maar te rennen. En was vooral bezig met hamburgers te bakken. Lster bleek waarom. De kennelijke baas liep gewichtig (letterlijk en figuurlijk) rond met een telefoon in zijn hand en zo’n blitse geheime zender in zijn rechteroor. Nou ja liep rond? In plaats van een beetje meehelpen zat hij vooral. Met zijn kompanen weet ik hoeveel hamburgers te eten. En als die mevrouw bijvoorbeeld eindelijk een nieuwe doos vol met toetjes neer had gezet, was het een grote toeloop, veel gegraai en meerder mensen die met handen vol van die bakjes wegliepen. Gevolg; weer leeg. Pfff. Veel mensen lieten ook nog eens hun zooi op de tafel achter waardoor het helemaal een enorm aggenebis gedoe was. Paar geroosterde toastjes met boter gegeten en wegwezen!
Ik heb met de Schilties-auto de zwemmers naar het Wet N Wild zwempark gebracht en we zijn vervolgens met onze auto naar Mall at Millenia gereden. Was vlakbij. Aangezien we best vroeg waren stonden we bijna voor de deur geparkeerd. Eénmaal binnen had Sabrina haar strijdplan al klaar. Eerst naar Abercrombie And Fitch, geloof ik. Een merk wat in NL niet te koop is, maar waar je enorm de blits mee maakt begreep ik. Ik moet zeggen, het was een leuke, moderne winkel met goeie shit. Ik heb er zelf ook nog een paar T-shirts aan overgehouden. Ook voor Jurgen werden een paar T-shirts gescoord en zelfs Dorine wist nog een hempje te vinden. Verder was het vooral Sab’s feestje, Ze had de weken voor haar vakanties hard gwerkt en een deel van die centen moesten ‘here and now’ besteed worden. Een paar uur later en twee volle tassen verder gingen we naar de volgende winkel. En de volgende en de volgende. Uiteindelijk waren we er wel zo’n beetje doorheen en was het plan om nog naar een outlet te gaan. Maar ineens realiseerde ik mij dat ik de sleutel van de auto van de Schilties niet (meer) in mijn zak had. Schrik! Waar was nou die sleutel? Hier gekeken, daar gekeken. Niks. Oei! Dan toch maar eerst langs het hotel waar de wagen geparkeerd stond. Misschien zaten de sleutels nog in het contact? Al snel waren we weer terug en de auto stond er nog, maar de sleutels zaten er niet in… Aiaiai! Toch nog even goed onder en naast de bestuurderstoel van onze eigen auto gekeken. En ja, hoor. Daar lagen ze. Uit mijn broekzak gevallen of zoiets. Hoe het ook zij, ze waren weer terug en konden we meteen door het Premium Outlet Centre. Daar was eigenlijk niet veel te halen en een uurtje verder was het ook al weer tijd om andermaal het hotel op te zoeken. Weer van auto gewisseld en op naar Wet N Wild waar we om 15.30uur hadden afgesproken. De Schilties en Jurgen stonden net 10 minuten buiten dus konden meteen instappen en nadat we voor de laatste maal terug bij het hotel waren (S en D) hadden daar even zitten wachten, konden we de reis naar Crystal River aanvaarden.
In de buurt van het hotel aangekomen was onze Winston het spoor enigszins bijster. We kwamen op moeizame binnenweggetjes terecht waarvan wij als lijdzame achtervolgers van de Schilties dachten dat wanneer het hotel echt in deze neighborhoud zou staan, we een ander hotel zouden zoeken. Maar gelukkig, na enige navraag van een citizen werden we weer op het juiste spoor gezet en kwamen we bij onze bestemming aan: het Plantation-Inn and Golf resort. Kijk, now we’re talking!. Dat zag er allemaal al meteen veel beter uit en we hebben de rest van de namiddag heerlijk vertoefd bij de pool. Er moest natuurlijk ook gegeten worden en op de lijst van Dorine waren we aangekomen bij Cody’s Original Roadhouse. Een typisch Amerikaans steak restaurant. Eerst keken we nog een beetje gek op want de vloer lag werkelijk bezaaid met doppindaschillen. We kregen een tafel toegewezen – het was er nog best druk voor een maandagavond – en namen plaats. Toen werd ons meteen duidelijk hoe dat werkte; er stonden een paar bakken met doppinda’s op tafel en het was de bedoeling wanneer je er één opengemaakt had, dat je de schillen gewoon op de grond smeet. Dat hoef je aan de Schilties niet uit te leggen en als echte Amerikanen donderden ze die schillen door het restaurant. En wij deden na verloop van tijd overigens ook ijverig mee, al lieten wij de schillen gewoon naast onze stoel vallen. Biertie erbij en bestellen maar. T-Bone steak hier, een biefstukje daar en een ander had weer een full rack of ribs (the best you can get, uiteraard). Voordat dit aan ons geserveerd werd kwam de waitress die aan onze tafel was toegewezen met een enorme kom opdraven waarin de wereld aan verschillende soorten verse sla, uien, groene pepers en wat al niet door elkaar werd geroerd en opgediend. Ook nog aangevuld met vers gebakken brood met een soort boter gemengd met kaneel en suiker. Echt heerlijk!. Alles ging op en toen Dick zelf net de laatste schil het restaurant ingeslingerd had, kwam het hoofdgerecht. De meesten hadden al zoiets van moet dat ook nog naar binnen? Maar manmoedig werkten we ons er doorheen en vrijwel alles ging op. Opvallend was dat de meeste restjes van de familie Schilt uiteindelijk op het bordje van Dick terecht kwamen, maar hij had dan ook een hoop energie gebruikt aan het doppindawerpenvoorbeginners. Volledig gevuld gingen we terug naar het hotel om bij de pool (de poolbar bleek al dicht) nog wat van onze laatste eigen drankjes te nuttigen. Toen we de zeer actieve musquito’s zat waren, zijn we onze bedden gaan opzoeken. De wekker stond tenslotte op 05.30uur omdat we moesten gaan zwemmen met Manatees en wanneer kan dat nou beter dan vanaf 06.15uur ’s ochtends.
NB: We lezen een hoop reacties (leuk! Hoe meer hoe beter! Bedankt allemaal) die gaan over onze bevindingen van het Amerikaanse ontbijt: Dat is op zichzelf zeker niet slecht en zeer uitgereid, alleen we zitten in maar een paar hotels waar ze een dergelijk ontbijt serveren. Bij een deel hebben we dit meegereserveerd en bij een deel niet. Daar kun je dan wel weer á la carte’ ontbijten voor – laten we zeggen $20 pp – wat we natuurlijk weer te duur vinden. Want een paar jaar geleden reden we met de camper en scharrelden we zelf ons kostje elke dag bij elkaar. De meeste hotels bieden geen ontbijt niet en dan ben je aangewezen om ‘buiten de deur’ te ontbijten. En sommige hotels bieden het wel en zouden dit dus beter niet kunnen doen.
NB: Gaas; Aan de hootersbar zijn we niet toe gekomen, je ziet aan ons programma dat we ’s avonds na een paar biertjes geen puf meer hebben om ons ook nog eens in nightlife Orlando te storten. Maar Everglades en Key West gaan we zeker doen!